merhaba bu mesajı yazarken yıllardır icimde tuttuğum acıları icimden atmak amacım.5 yıllık evliyim.evlendiğimizden beri cocuk sahibi olmak icin cabalıyoruz.6 kaybım var.ilk zamanlar umudum cok yuksekti bu sefer olmadı ama olacak diyordum.her kaybında umudum da gucum de insanlara sevgim de azaldı.benimle bir cocuğu olmayanlar yani dert ortaklarım arkadaşım dediğim insanlar hamile kaldı.oğrenince icim burkuldu daha doğrusu kendimi eksik hissettim ama onlar icin cok sevindim .bana hamile olduklarını soylemediler.yalan soylediler rapor aldıklarında.birini gordum oyle oğrendim elimi karnına koydum elimi cekti diğeri soylemedi sakladı hamile olduğunu sanki ben uğursuzum vebalıyım icim o kadar acıyor ki! eşimin ailesinden birileri yuzume vurdu kac kere sen kusurlusun dedi.halbuki kusur kimde o bile bilinmiyor bizim sorunumuzda.tabi hal boyle olunca ben osikolojik olarak tum kusuru ustlendim.arkadaşların bebeği oluyor gitmek istemiyorum ,uzuluyorum , icim acıyor. cocuğu olanlar gozumuze sokuyor eksik olduğumuzu hissettiriyor bize.icim o kadar dolu ki.en yakın arkadaşımın da bebeği olmuyordu ona derdim ki hissediyorum senin bebeğin olacak korkma ama benim olmayacak gibi geliyor bana derdim.ruh halim oyleydi.onun bana cevabı hep susmaktı aa olur mu hic oyle şey ben de senin cocuğunun olacağını hissediyorum korkma hic demezdi.yani moral vermek yok.sonra onun bebeği oldu.hic beni arayıp sormak sabır arkadaşım senin de olacak acalım ellerimiz Allahımıza beraber dua edelim demek yok.kucuk beneği var vakti yok demeyin nolur.boyle destek icin insan 1dk ayırır.boyle destek olan bir arkadaşım olsa belki daha cabul atlatırdım.ama herkez beni unuttu.sosyal hayatım sıfır, herkezden utanıyorum eksik hissediyorum kendimi.bazen kucağımda başını omzuma yaslamış bebeğimi hayal ediyorum miz gibi kokuyor emme icin aramıyor.elimle sırtını veviyorum totsundaki bezini poh pohluyorum.bazen oğlum bazen kızım diye seviyorum .pamuk gibi elllerini opuyorum,masumiyetini icime cekiyorum.oyle hasret doluyum ki hem yazıyorum hem ağlıyorum.artık umudum yok.yaşamdan da pek tat almıyorum.dostum yok .herkezden uzaklaştım.iğneleyici laflar habşre bebekyokmu soruları anlamlı bakışlar bıktım artık.ruhum daralıyor anlatmak istiyorum ağlaya ağlaya sarılmak istiyorum beni gercekten anlayan birine.bıktım sahte avutmakardan sadece merak gidermek icin sorulan sorulardan.bebek oağazalarının onğnden gecerken başımın one eğilmesinden bıktım.herşeyden bıktım.isyan etmek istemiyorum.dertleşiyorum sadece icinde bulunduğum durumu tam olarak aktarmak istiyorum ki belki bana yardım edersiniz.inancım bile kalmadı desem yeridir.icim ofke isyan dolu.kabullendim sanıyorum Allahtan geleni ama bir şey oluyor kanullenmediğimi gizliden gizliye belki birgun olur diye umut ettiğimi anlyorum.o ana kadar umudum yok artık demem rağmen kendimin bile bilmediğim umudumun olduğunu anlıyorum.icim cayır cayır yanıyor ne aileme ne arkadaşlarıma acabiliyorum.guclu dimdik takmıyor havasında gorunmekte cn yoruldum.işte itiraf ediyorum cocuğum olmadığı icin cok uzuluyorum,sevilmediğimi,değersiz olduğumu duşunuyorum.cocuksuz yaşlanmaktan korkuyorum.cocuğu olanlara imreniyorum.siz cocuğu olup benim kusurumu yuzum vuranlar takmıyor gibi gorunuyorum ya siz yuzume vurduğunuz an yureğime cehennem ateşi oturuyor cayır cayır yakıyor beni.eve gidip gunlerce ağlıyorum olmek icin dua ediyorum.yani demk istediğim başarıyorsunuz canımı acıtmayı gururumu kırmayı.sizin gibiler yuzunden insanlara sevgim kalmadı.ne bir hayalim ne bir amacım var sayenizde bozuk olan psikolejimi iyice bozdunuz Allah razı olsun sizden.insan olmayan bir yerde tek başıma yaşamak istiyorum sanki fazlayım bu dunyaya bir pislik gibi hissediyorum kendimi