Merhaba, uzun zamandır takip ediyorum kadınlar kulubunu. Ozellikle tup bebek surecinde sık sık acıp okuma ihtiyacı duydum. Benzer hikayeler, ortak deneyimler insana iyi geliyor. Kimi zaman da pek iyi gelmiyor. Bazen umutlandırıp bazen de umutsuzluğa surukleyebiliyor. Bu surecte kendimce oğrendiğim şeyleri ve deneyimleri henuz bu yola girecek ya da halihazırda girmiş arkadaşlarıma kısaca anlatmak istedim.

Oncelikle şunu bilmek gerekiyor. Herbirimiz biriciğiz. Surec kimsede yuzde yuz benzer gitmiyor ve gitmeyecek.cunku kendimize hasız, ozeliz ve biriciğiz.. şimdi size kendi biricik hikayemi anlatacağım.

2015 yılında evlendim. 2017 kasım ayında cocuk denemelerine başladık. 1 yıl denedik, olmayınca alternatif yontemlere gectik. Bu arada 33 yaşındayım. Oncelikle hormon kontrolleri yapıldı, rahim filmi cekildi ve eşime de spermiyogram yapıldı. Sonuclar sıkıntısızdı. 2019 ocak ayında ilk aşıma yapıldı. Sonuc negatif. Bir kez daha denemek istedik cunku ben de yıllar once ailemin ikinci aşılamasında tutmuş bir bebektim. Kendimizce totem yaptık mart 2019 da 2. Aşılamayı yaptık ve negatif. Artık direkt tup bebeğe gecmeye karar verdik doktorumuzun da yonlendirmesiyle. Mayıs ayında tup bebek tedavisine başladık. 13 adet yumurta toplandı. 10 adet 5. Gun embriyosu elde edildi. İki adet embriyo transfer edildi ve sonuc negatif. Temmuz 2019 da doğal siklus ile iki embriyo daha transfer edildi ve sonuc yine negatif. ( bu arada aynı zamanlarda tedaviye başladığım arkadaşım 2. Denemede şukurler olsun ki ikizlere gebe kaldı. Surec boyu beni motive eden tek şey o oldu).

İşte sebepsiz infertilite nedir sorusunun vucut bulmuş haliyim doktorum bir biyopsi yapalım( cizik atmak) ve enfeksiyon mu var ona da bir bakalım dedi. Bu arada endokrin kontrollerimi yaptırdım. Onlarda da sorun yok. Henuz biyopsi aşamasına gelmedik. Bu ay regl beni tatilde yakaladı ve doktora gidemedik. Zaten gitmek de istemiyordu icimde bir yerler. Cunku artık acele etmiyorum, acele etmek istemiyorum. Koşturmuyorum. Durdum. Durakladım. Durmak zorunda hissediyorum. kendimi ne zaman iyi ve hazır hissedersem gidip operasyonu ve ardından da transferi o zaman yaptırmayı duşunuyorum.

Ocak ayından bu yana duzenli olarak psikolojik destek alıyorum. Bu da bana iyi hissettiriyor.
Genel olarak yaşadığım surec kuşkusuz cok yıprattı beni. Hatta hevesimi kırdı, uzdu, yordu..bununla birlikte olgunlaştırdı. Cok şey oğretti. Kontrolculuğumu torpuledi, esnekleştirdi beni, tevekkul etmeyi, sabretmeyi oğretti ve hala da oğrettiği bircok şey var. Bu sureci yaşamamızın bir anlamı var. Ve bir gun bu sureci unutturacak guzelliklerle dolacak kucaklarımız.

Tup bebek sureci yaşamış kadınlar bu surecle baş edebilen kadınlar gercekten cok ozel insanlar. Bir yerde okumuştum “rahminden once kalbine cocuk duşen kadınlar” diyordu tup bebek sureci yaşayan kadınlara..

Herkesin sureci farklı.. ama sonuclar en nihayetinde guzel olacak, hayırlı olacak..hayırlısı olacak. Vakti zamanı geldiğinde olacak.. Ben bu sureci yaşarken 39 yaşında iki arkadaşımdan biri tup bebek tedavisi surecinde yumurtlama gercekleşmediği icin tedaviye ara verildiği esnada ve bir diğeri de 4,5 yıl tedavi sonrasında bebeklerine kavuştu. Bu guzel haberler hic kesilmesin inşallah her şeyin vaktini beklediğinin canlı ornekleriyle dolu hayat..