2006 yazından itibaren depresyondayım.universite mezunuyum.ailem cok cahil.oyle ki benim depresyonda olduğumu anlayıp beni bir doktora goturmeleri ayları aldı.oyle ki 2007 mart ayında bir kutu tansiyon ialcı icip intihar etmeme ve yoğun bakımda kalmama rağmen doktora goturmediler.2007 mayıs ayında yaşadığım bir sinir krizi sonucunda hic kimseyle konuşmamaya başlayınca doktora goturduler.doktorla da hic bir şey konuşmadım.sadece o yuzlerce soru olan testi yaptılar bana.ilac kullanmaya başladım.iyileşmeyince doktor doktor dolaştım.kullanmadığım ilac kalmadı. 4 ilac birden kullanmaya başlamıştım. master oğrencisiydim okula dewam edemedim ve universitede iken en buyuk amacım olan masterdan atıldım. her şeyimi kaybettim. asıl onemlisi kendimi kaybetmiştiaradan 2 yılgecmişti ve bende hic bir ilerleme yoktu.yeni bir doktor denedik.ilaclarımın hepsini kesti ve "bu ilaclar seni iyileştirmez daha aptal yapar" dedi. tek bir ilacla tedaviye devam ettik. bu arada tam 35 kilo aldım.doktorun ozel muayenehanesine gitmiştik. beni hastanede bir asistanına yonlendirdi. onunla neredeyse herşeyi konuştuk.neticede asistan doktor uzman oldu tayini cıktı ve gitti.ben yine doktorsuz kaldım. muayenehanesine gittiğim doktorun yuzunu ise sadece tvde gordum.sadece ilacla devam ettim. muayene icin gittiğim doktorlar her seferinde değişti ve her seferinde ilacı azalttık. şimdi yaklaşık 1 bucuk aydır ilac kullanmıyorum veyine hastayım.intihar senaryoları uretiyorum. intihar mektuplarıyazıyorum.her gun ağlama krizi geciriyorum.vs. vs.

ailem bana destek olmadı. ağladığımda neden ağlıyorsun dediler en başta. sonra onu bile sormadılar.cok yalnızım.cok mutsuzum.maddi olarak da kriz yaşıyoruz zaten herkes gibi.allahtan şimdi okula dondum ama orada da mutlu değilim. yani arkadaşım yok. her yerde yalnızım. girdiğim iş sınavlarında başarısız oluyorum.artık hayatta yapacak bir şeyim olmadığını duşunuyorum.her şeyde başarısız olduğumu hic bir şeyi tamamlayamadığımı duşunuyorum. artık yeni bir doktora gidip herşeyi en başından anlatmak bile o kadar ağır geliyor ki anlatamam.2006 temmuzdan itibaren her şeyi beynimden silmek istiyorum malum filmde olduğu gibi. keşke şimdi yeni doğmuş bir bebek olsaydım. ya da hic doğmasaydım.

bu 3 bucuk yıllık sure icinde en mutlu olduğum anlar ise 2 aylıkken evlat edindiğim kopeğimdi.moralim cok bozuk bile olsa onunla oynadığımda her şey değişirdi. gulerdim.her şeyi unuturdum.neye sinirlendiğimi, neden ağladığımı hatırlamazdım bile. ama onunla sadece 9 ay birlikte olabildik. oldu canım kızım. şimdi aileme yeni bir kopek alalım diyorum ama istemiyorlar. onunla ilgilenirim severim onu, dertleşirim onunla iyileşirim diyorum ama hayır diyorlar.ben icimdeki tum sevgimi kızıma vermiştim.o da beni seviyordu. arkadaşım oydu. kızım oydu. dostum oydu. ama şimdi yapayalnızım.

cok mutsuzum.
cok yalnızım
sadece anlatayım dedim.
siz depresyona girmeden once mutlaka farkedin ve sevdiğiniz seyleri yapın sevdiklerinizle birlikte olun. tek ilac sevgi.
kızım varken cok mutluydum. şimdi ise tersi.umarım tekrar yazma fırsatım olur.