Toplum icinde konuştuğum zaman ellerim hatta organlarım zangır zangır titriyor. kalp carpıntımla paniğe kapılıyorum. her an patlayacak bir bomba gibi hissediyorum. sinirlerim cok yıprandı ama bu durum yuzunden başarılı olamıyor ben de varım diyemiyorum. diğer insanların da benim varlığımı kabul etmesini sağlayamıyorum. Cok ince ruhlu ve iyi niyetli olmamdan mı bilemiyorum... hayat icinde kendimi cok yalnız hissediyorum kucuk bir cocuk gibi savunmasız ve yoğun endişe hissediyorum. her şey beni incitiyor ve her olan şey eklenerek bende yer ediyor. unutamıyorum travmatik bir hal aldı bu durum yardım edin lutfen!

Sınıfta bir koşede oturup herkesi izlemek beni deli ediyor. Hocaya karşı cıkanlar hatta parmak kaldırıp soru soranlar veya soruyu cevaplayanlara şaşırıyorum. Bende yapmak istiyorum olmuyor. Pısırıklığım cekingenliğim yuzunden hic bir şey yapamıyorum.
Konuşurken sesim değişiyor sesim titriyor. Sosyal bir insan olamıyorum.
İnsanlar bana guler ve alay ederler yada toplum icinde sınıfta herkes beni dışlar diye cok korkuyorum..( Arkadaş ortamlarına giremiyorum. Konuşacak bişi bulamıyorum. Sacmalıyorum. Sevdiğim cocuğa bile kalem verdiğim zaman kalemimi geri isteyemiyorum adını soyluyemiyorum. İletişim kurmakta cok zorlanıyorm. Utanıyorum.. Konuşmak istesemde sesim cıkmıyor. Mıymıy cıkıyor. Cumleleri kuramıyorum.
Bunları nasıl yeneceğim hic bilmiyorum..