Merhaba,
Ben yardıma ihtiyacım olduğunu duşunuyorum.Surekli bir sinir, moralsizlik ve cevreme karşı korunma halindeyim.Mutsuzum.Eleştiri kabul edemeyen bir yapım var ama cok fazla eleştiriliyorum.Hicbirşeye, eşime, bazen anneme babama kardeşime her zaman eşimin ailesine kısca cevreme hatta son zamanlarda oğluma bile katlanamaz hale geldim.Yalnız kalınca rahatlıyorum ama yalnızlıktan da sıkılıyorum.Oda beni mutsuz ediyor.Takıntılı bir insan olduğumu duşunuyorum.Hikayemde epilepsi rahatsızlığım vardı şu anda yok.Ama sanki kontrol edemediğim sinirim ondan kaldı gibi.Anlık sinirleniyorum oğluma kızıyorum ya da eşime bağırıyorum savunmaya geciyorum sesim yukseliyor Sonrasında pişman oluyorum ama sadece oğluma kızdığım icin eşim yada bir başkası icin pişmanlık yaşamıyorum.Haksız olsam da.Eşimle ciddi sorunlarım var.Birbirimizden cok uzaklaştık artık.Biliyorum ki sıcak bir insan değilim.Sıcak gibi gorunuyorum.Ama değilim.Oğluma gulerken oyun oynarken onunla ben bile hissediyorum soğukluğumu.Biliyorum ki o da hissediyor.Uzuluyorum.Sanki duygularım yokmuş gibi.Sadece ofke ve mutsuzluk hisslerim var sanki.Artık cok yoruldum.Hic kimseyi hicbirşeyi sevmiyor gibi hissediyorum son zamanlarda.Oğlumu seviyorum tabi ama sanki yetersiz seviyormuşum gibi geliyor.22 yaşıma kadar cok sevecen bir insansım.İnsanlara guven doluydum.Ama artık kimseye guvenemiyorum.Cok uzun yazmak istemiyorum daha o kadar cok ki.Sıkışmış hissediyorum.Sizce ne yapmalıyım.