Size de oluyor mu bilmiyorum,ama ben boyle yaşıyorum: Mutsuz uyanıp gun boyu surukleniyorum. Tum gun ne yapıyorum? Koca bir hic... Surekli şikayetci ve isyankar,hasta ve yaşlı,yorgun ve mutsuzum... Beni mutlu edebilen birkac şey vardı,artık onlar bile zor geliyor. Yaşamak,nefes almak bile zor. Hep dipte sonda depresyonda,asla cevrenizde gormek istemeyeceğiniz tiplerden yani... O yuzden pek kimseye bulaşmıyorum,kıyıdan kıyıdan gidiyorum. Arkadaşlarımı aramaya aramaya onlar da aramaz oldu. Yalnız,yenik,ezik...
Uzatsam elimi, ayağa kalkıp koşsam yakalayacağım fırsatlar gozumun onunde kayıp giderken,tek yaptığım izlemek oluyor ve biliyorum bir daha gelmeyecekler...
O kadar boş vermişim ki,yıllar akıp giderken, fırsatlar tek tek kacarken,dostlarım sırayla iş bulup evlenirken uzuluyordum,artık hicbişey hissedemiyorum.
Sadece yalnız ve mutsuz,bir koşede olme fikri korkutuyor beni... Cunku boyle gidersem sonumun bu olacağını biliyorum...
Kendime acımak da istemiyorum artık. Pişmanlık,utanc,ezilme, kacma saklanma,mutsuzluk ve terk ediilmişlik,başarısızlık... Bunların hicbirini hissetmemek icin duşuncesizce yaşıyorum ve daha da yuvarlanıyorum kara deliklere...
Sadece kağıtlara boşaltıyorum icimi,derdimi anlatamıyorum,cunku anlamayaklar biliyorum.
Bir de burdan haykırmak istedim,rahatlatır belki icimi... Cunku ben artık silinmek,yokolmak, olup gitmek istiyorum... Bir elin beni cekip kurtarma umudunu yitireli cok oldu ve kendimde de o gucu bulamıyorum artık. Toparlanamıyorum,cırpınmak da daha hızlı batırıyor. En iyisi dibi boylayayım diyorum...
sesimi duyan olur mu...