Merhabalar ben 26 yaşındayım 3 yaşında kızım var ben kendimi bildim bileli icime kapanık sessiz kimseyle iletişim kuramayan biriyim sonradan oğrendim ki bunun adı sosyal fobiymiş
kimse beni istemiyor gibi geliyor kimseyle arkadaşlık kuramıyorum evden cıkamıyorum akrabalarımla goruşmuyorum tek bir tane bile komşum yok
evimizin onu park bayanlar cıkıp sohbet ediyorlar cocuklarda ne guzel kendi aralarında oynuyorlar kızım ve ben ise camdan bakmakla yetiniyoruz o cıvıl cıvıl insanlara
kendimi aşmaya cok calıştım kızım icin parka goturmeye calıştım once bir iki defa gittik olacak dedim aşacağım bu sorunu ama yapamadım sanıyorum ki gitsem yanlarına otursam beni istmeyecekler o kadar kotu bir duygu ki bu bırakın eşime aileme anlatmayı kendime bile itiraf edemiyorum kimi zaman yok diyorum iyiyim zamanla duzelirim ama olmuyor olmuyor sadece kendimi kandırıyorum sadece ağlayabiliyorum etrafımda kimse yokken ağlamanında ne kızıma ne bana hic bir faydası olmuyor ben artık kendimi hic duşunmuyorum kızım benim gibi olmasın istiyorum ara sıra kendimi zorlayıp onu biryerlere goturunce aynı benim gibi bir kenardan oyun oynayanları izliyor gulup oynamıyor koşup zıplamıyor kızımıda kendim gibi yaptım keşke evlenip cocuk sahibi olmasaydım kızımın en buyuk şanssızlığı benim gibi bir anneye sahip olmak benim yaşadığım sıkıntıları yaşayacak benim gibi olacak gunleri ağlamakla gececek
nasıl aşacağım bilmiyorum kızım icin cırpınıyorum cabalıyorum olmuyor