meltem hanım..benim artık hicbirseye tahammulum kalmadı.artık yalnız kalmayı tercih ediyorum kırılmamak icin..kendi başımayken yada nişanlımla beraberken cok mutluyum,normal bir insanım.ama moralimi bozacak en ufak bir sey karsısında oyle bir patlıyorum ki,kendimden korkuyorum.bir gunum diğerine uymuyor.bazen oyle -adı sinir krizimi bilmiyorum-ama krizler geliyorki,avazım cıktığı kadar bağırıyorum,memnuniyetsizliklerim isyanlarım,gecmişe dair icimde biriken ofke ,nefret ne varsa kusuyorum.hesap soruyorum .dort duvar arasına sığamıyorum,gozlerimden yaşlar geliyor,kalbim yerinden cıkacakmış gibi atıyor,hemde sıkışıyor..şoyle tarif edeyim..ileri derecede bir bunalma..ici icine sığamama,kacıp kurtulmayı isteme,ama nereye gidecegini bilememe hali,kendimi sıkışmış kalmış hissediyorum.oyle bir sinir harbi ki bu..genelde 7-8 saat suruyor.ustunden bir gece gecmeden yani uyumadan gecmiyor.keşke bir iğne olsada boyle bir kriz geldiği an kendime vursam uyusam,gectikten sonra uyusam.gectiği zamansa kendimi oyle yorgun hissediyorumki.. sanki dayak yemişim gibi..birkac gun kendimi toparlayamıyorum...doktora gittim,doğru duzgun konuşmadan cipram yazdı gonderdi.ama şunu soyleyeyim..yalnız başımayken,yada moralimi bozacak bir durumla karsılasmadığımda bu durum gercekleşmiyor..sizce bu durumun adı ne?ben ne yaşıyorum?artık hic dışarı cıkmıyorum,kimseyle konuşmuyorum sırf bu durumu yaşamamak icin..bu arada 26 yasındayım.universite mezunuyum.