hayata 2 yaşındaki kızım icin tutunuyorum.geriye baktığımda mutlu olduğum gunler sayılı diyebilirim.beni sevmeyen yokmuşum gibi davranan bi eşim var.coğu zaman bana asi olan cocuklarım.yzume beni sevmediğini soyleyen bi kızım bana el bile kaldırabilen.kucuk kızımı bile hevesli buyutemiyorum.insanın sadece kendisi icin yaşaması gerektiğini anladım.daha dun kızıma bayramlık aldım babası gelince gorsun diye 2 saat cıkarmadık adam 12 satt yok arıom acmıo ben aradıktan 2 saat sonra arıo işleri yoğunmuşta.....ben evde hizmetli orta işlerini goren kendimi oyle hissediyorum sezgi yok.3 senede 20 kilo aldım.kilo sevmeyen adamın umurunda bile değilmiş.kızımla yatıyoruz.2 ay oluyo birlikte olmadığımız zamanlar bazen.bazen ayrılmayı bile duşunuyorum.haytımda olmasada bişey değişmeyecek var ama yok gibi ve ben onunla bunları konuşamıyorum bile.bazen mektup yazarak duygularımı belirtıyorum ama beni anlamıo.o bana bir gelse ben ona on giderim.sacımı sevgiyle okşaması bike yeter ama yok.bişey değince o omrunu bize adamış daha ne yapsınmış .na yapmam kerekir bana bi akıl verin .istemediğim halde inadına yemek yiyorum obez olcam depresyondayım ne yapacağımı bilemiyorum.tek istediğim azcık sevgi ve takdir edilmek...