Mutlu bir evliliği ve bir kız cocuğu sahibi bir kadınım ben.. Az sonra bahsedeceğim problemlerim sebebiyle eşim gibi birine rastladığım icin cok şanslı hissediyorum kendimi. beni neden ve 12 senedir nasıl 'hala' sevebildiğine şaşırıyorum..

offf. icim daralıyor bunları yazarken. ama surekli aklımda donup duran duşuncelerden bunalmış vaziyetteyim ve bunları kimseye anlatamam.. Ben sosyal fobiğim. ama aynı zamanda değilim. yani ilk tanıştığım insanlarla pek sorun yaşamam. benim asıl meselem arkadaşlık ilişkilerimi surdurememem. okul donemimde de coğunlukla yalnızdım. bazen kısa sureli yakın arkadaşlıklarım olur ama inanın bana hepsi her defasında bende uzaklaşır. artık yetişkin ve ayakları yere basan bir kadınım. cok denedim yeniden yeniden.. nerede hata yaptığımı cozemiyorum. aslında o kadar titizlik gosteriyorum ki ilişkilerime. kimseyi kırmamaya gayret ediyorum sonucta yine kırılan benim tabii.. hah diyeceksiniz bunu yapma.. yapmamak icinse insanlarla bir duvar oruyorum arama, hic yakınlık kurulmuyor bu defa. hep ben caba gosteren taraf oluyorum, yani cozemiyorum.. nasıl da kolayca samimi olabiliyor kimileri.. vıcık vıcık ilişkiler değil bahsettiğim. bir suru arkadaşı olan insanlar var. oyle olmasa da birkac dostu olan... ama var sonucta.. benim hayal kırıklıklarım bir değil iki değil.. inanın hayatımda kurabildiğim butun arkadaşlıklarım cok kısa omurlu ve hepsinin nihayeti aynı..
zor bir cocukluk gecirdim ama daha ne zorlarını yaşayanlar var.. iyi bir eğitimim ve işim de var.. yine de bu ozguven eksikliğimi aşamıyorum. sanki insanlara bakarken onları kaybetmekten korkar gibi bakıyorum ve onlar bunu goruyorlar..