merhaba ben 28 yaşında 11 aylık evli bi bayanım.asker eşiyim, adanada ailemle yaşıyordum calışıyordum evlenince eşimin işi gereği kırklareliye yerleştik 11 aydır burdayım yalnızım eşimin sık sık nobetleri oluyor gece gunduz yalnız kalıyorum. burda tanıdığım kimse yok zaman zaman eşimi arkadaşlarının eşleriyle goruştuğum oluyor ama bu beni mutlu etmeye yetmiyor. eşimle cok mutluyum. ama yalnız kalmak cok zor. aklıma hep kotu şeyler geliyor her sıkıldığımda eşimi annemi babamı ablalarımı kaybetmekten korkuyorum hep bu gibi şeyler geliyor aklıma. zaman zaman hıckıra hıckıra ağlamak istiyorum. bunları yazarken bile sanki cok kotu şeyler olmuş gibi hissedip ağlamak geliyor icimden. en buyuk korkum sevdklerimi kaybetmek. cocuk istiyoruz ama eşimin doğu gorevi beni cok duşunduruyor. hep herşeyin en kotusunu duşunuyorum. ordada yalnız kalacam ya o yokken bebeğe bişey olursa ya bana bişey olursa diye duşunup vazgeciyorum. bi arkadaşa ihtiyacım var ama olmuyor yok yakınımda hic kimse yok. ne yapacağımı bilmiyorum. boyle kotu şeyler duşunmek istemiyorum. duşundukce hastalanıyorum. bıktım bu durumumdan.