merhaba meltem hanım;

ben kendimi değersiz hissediyorum hemde cok.etrafımdaki insanları kendimden soğutuyorum.nasıl başardığımı bilmiyorum.

19 yaşında eşimle ailemden gizli nikah yaptık ve sonra karsılarına cıkıp biz evlendik dedik.ailem sağolsun herseyımı yaptı.2 gun duğunum oldu.fakat alelacele bir duğun oldugu icin hic birşey secme hakkım olmadı.ilk girdiğimiz yerlerden herseyi alıp cıktık.burada basladı biraz.daha sonra evliliğim 6.ayında surpriz bir şekilde hamile kaldığımı oğrendim.bu arada aof 2 yıllık bankacılık ve sigortacılık okuyorum,ehliyet aldım,kpss onlisans girdim.olmadı.4 yıllığa geciş yaptım işletme bitirdim.kpss ye girdim lisans olarak.bunları yaparken sakucağımda ufacık bebekle hep yalnızdım.ailemle farklı şehirlerde oturuyorduk.kayınvalidemler hic yardımcı ve destek olmadı.hem okul,hem kpss,hem bebek ben hep evdeydim.ders calışmaktan cocuk bakmaktan insan yuzu gormedim sayılır.sosyal aktıvıte sıfır.eşimde evcil bir insan oldugu icin akşamları da bir yere gitmedik.zaten nufusu 12 bin olan bir yerde oturuyorum sosyal hayat sıfır.burayı hic sevemedim.alışamadım.hep icimde biran once buradan gitmek arzusu..

tabii zman bu şekilde akıp giderken,ben herkesden,herşeyden uzak kalmışım,evimi benimsemıyorum.yani eşyalarımı beğenmıyorum.arkadaşlar gelmek istese kabul etmek istemiyorum.belki benim evim onlarınkinden kat be kat daha guzel ama icim bunu kabul etmiyor.eski benden ben kalmamış,kendimi tanıyamıyorum.kendime bakmıyorum.kendime birşey almayalı ne kadar oldu hatırlamıyorum.eski şenşakrak,şık giyinen herşeyi takım olan benden eser yok.kabuğumu kırmak istiyorum ama kıramıyorum.ben bu kadar emek harcayıp 2 diploma alırken bi arkadasım lise mezunu olarak hemşire olunca,gorumcem 50 puanla karadenize atanınca cıldırmak istiyorum.etrafımdaki herkesi kırıyorum.sebebini kimselere acıklayamıyorum.ağlamak istiyorum ağlayamıyorum.butun gun evde hic birsey yapmadan oturuyorum.ne birşey yapmak istiyorum.ne kimseyi gormek istiyorum.inanın evimde insanca yasaya bilmek icin yapacağım işleri bile yapamaz hale geldim.bunların ustune gecen yıl annemlerin yasadıgı şehirden ev aldık,habire tek maasla borc oduyoruz.ben cok kotuyum nolur yardım edin. oğlum ve inancım olmasa arasıra olumu duşunmuyor değilimm..cok yalnızım,birilerinin beni anlamasına o kadar cok ihtiyacım var ki...