zaman gectikce kotuye gidiyorum.lustralin dozunu 100 mgye cıkardıktan sonra (bilmiyorum bununla alakalı olabilir mi)3 gundur iyice delirmiş gibiyim.Allah 'ım bu nasıl bir hastalık boyle! yolda yururken otobuste giderken kendimce aklımı kontrol ediyorum.bak işte sen delirmedin karşıdan gelen araba siyah,sen okula gidiyosun,annenin adı şu baban bu falan filan.yazamıyorum icimdekileri sorunumun ne olduğunu da bilmiyorum niye boyleyim ben diğerleri gibi rahat,umursamaz,yaşamın keyfine bakan bir kişiliğe sahip olmayı o kadar cok isterdim ki.dunyaya yeniden gelsem sadece bunu isterdim herhalde.ama yok ! biliyorum cok klişe olacak ama hayat anlamsız geliyor.kafamdan bin bir turlu iğrenclikler geciyor ve ben bunları kontrol edemiyorum.işin en can sıkıcı yanı da etrafımda şoyle başımı koyup ağlayabileceğim ne bir dost ne bir sevgili olması.aileme kendimi iyimiş gibi gostermekten, boğulacak gibi olduğumda mutluymuş gibi rol yapmaktan sıkıldım artık.gece uykudan uyanıp nefesim kesilecekmiş gibi titreme,huzursuzluk baş donmesi.. işin garip yanı da tum bu yaşadıklarım,hissettiklerimin doğru duzgun bir sebebi yok.taaa 6 ay once gecirilmiş ve başarılı olunmuş kucuk bir ameliyat.. bu kadar mı hassasmışım bu kadar mı aciz mişim ? aslında biliyorum ben.kendime uğraşacak bir şeyler arıyorum herhalde..insan boş kalıp duşununce hic derdi olmasa bile delirebiliyor yani duşunmekten.

AH, bu kadar mı doluymuşum meğer, Allah'ım yardım et!hic duzelmeyecekmişim gibi, hic eski ben olamayacakmışım gibi geliyor.korkuyorum cok...kendime zarar vermekten delirmekten korkuyorum.

buraya neden bunları yazdım bilmiyorum ama,biraz olsun rahatladım sanki.