ben ankarada 3 yıllık evli bir cocuğu olan bir doktorum hastalara şifa vermeye calışırken kendi yaralarımı nasıl kapatacağımı, kaybolan yaşama sevincimi mutluluğumu nasıl geri kazanacağımı bilmiorum.gorucu usulu evlendim okulda zaten sessiz kendi halimde biriydim ailem baskıcıydı sadece oku derlerdi kimseyi kırmadan sessiz sedasız mezun oldum okul yıllarımda kendine guvenli neşeliydim ve arkadaşlarım her birimiz bir yere dağıldık.okul bitti ve gorucu usulu ailemin tanıdığı biriyle evlendim.secimi kendim yaptım ailemin onayı olsun istedim. keşke istemeseymişim. eşim muhendis sakin iyi biri aslında ama anlaşamıyoruz evde konuşma yok muhabbet yok akşam annesindeyiz yorgun argın gelioruz zaten ben iki guleryuz istiyorum. hafta sonuları bir yerlere gidelim diyorum hepsi benim zorumla bir gun gel yoruluyosun sabahtan akşama kadar onlarca hasta bakıyosun yok herşey bana bakıyo temizlik utu yani evinin hanımı sensin zaten bunu herkes yapıo eşimle ne zaman bişey konuşsam sinirleniyo ve sonrası şiddet artık konuşma yok evimizde cunku inanın istemiyorum 1 oğlum var butun zamanımı ona veriyorum. baazen gozlerine bakınca keşke olmasaydın diorum ağlayarak ilk defa bu forumda paylaşıorum dışardan bakıldığında saygın durumu ii kimseyle problemi olmayan mutlu evliliği olduğu duşunulen ama icimde boşanma noktasına geldim. bana yardımcı olun