kızlar 25 yaşındayım ailemle arkadaşlarımla herkesle sorunlar yaşıyorum. daha once de yazmıştım sanırım bilemiyorum. oncelikle ailemden başlayım. cocukluğumdan bu yana yeterince ilgi ve sevgi gormedim. annem ve babam surekli birbirleriyle tartışmaktan hatta buyuk kavgalar etmekten bizlere zaman ayırıp sevgilerini vermediler. ne birbirleriyle ne de benimle iletişimleri yoktu adam akıllı. kac kere boşanmanın eşiğinden donduler.

neyse boyle gecti cocukluğum sonra ben unv filan kazandım. abim var bi tane unv kazanınca kıskanmaya başladı beni. bir de iyi bi unv kazanmıştım. ailem biraz olsun sevgi gostermeye başlamıştı tatillerde okuldan geldiğimde filan. neyse ben ona hic bir şey yapmadığım halde sataşıyordu ama ilk zamanlar anlamamıştım. sonra anladım ki sebepsiz yere neden boyle yaptığını tek cevabı vardı cekememezlikti. o kadar basit şeylerden kavga cıkarıyordu ki orneğin kola bittiğinde evde benim ictiğimi duşunerek bağırıp cağırıyordu. anneme de sataşıyordu kızına veriyorsun diye.ve buna benzer cok var daha. kendimi beğenmişlik yapıyormuşum oyle diyordu ama gercekten yapmıyordum oyle bir şey o donemlerde saftım iyi niyetliydim. cok uzuldum bu duruma insan kardeşi unv kazandı diye kıskanır mı? bu benim kotuluğumu istemek oluyordu. demek kazanmasaydım onun icin sorun olmayacaktı. nasıl bir kardeşlikti bu. ben yine ona iyi davrandım kinleşmedim. ama ben bunları affettikce daha beter oluyordu. bir kere sırf tvde bir şeye guldum diye beni dovdu. o gulmesin diyordu babama. verin bir adama gitsin diyordu. daha bircok kere ustume yurudu. vurdu, dovdu. tıpkı babamın anneme yaptığı gibi. unv hayatım boyle gecti.

universiteden sonra nedense birden iyi oluverdi bana gerci kafası estiğinde iyi olurdu esmediğinde kotu. yanar donerdi zaten. yine iyi olmuştu ben de iyi davrandım. derken bi zaman geldi yine kudurdu ve benim sabrım tukenmişti. artık onunla muattap olmak istemiyordum. unv sonrası donemde hemen atanamadım. boyle olunca annem cok ustume geldi. surekli onunla da tartışıyorduk. oss yi kazanınca iyiydiler. atanamayınca kac kere gozumden duştun senin hemen kazanacğını duşunuyordum hayal kırıklığına uğradım dedi annem. nereye olursa olsun atan deyip durdu. meğer ben atanınca kendi de o evden kurtulup benimle gelecekmiş. babamla hala sorunları var cunku kacmak istiyormuş bu sorunlardan. ama onu dinlemedim istediğim yere atanabildim

şu an onlardan uzak bir yerde yaşıyorum. tatillerde oraya gitmek bile istemiyorum. cunku hala her gittiğimde pişman ediyorlar orda olduğuma hemen geri donmek istiyorum. aradan yıllar gecti ama ben abimi affedemiyorum artık ve işin garibi annem babam herşeyi unutmuş durumda yani onun bana yaptıklarını. kincisin sen deyip duruyorlar ve ben onların abimle ilgilenmelerini istemiyorum. belki de şimdi ben kıskanıyorum ama duşunuyorum da kıskanclık tohumunu bana atıp gitti. onu abi olarak gormuyorum bile. konuşmuyorum hala. kendisi yanaşmaya calışıyo yine şimdi. icim buz gibi hepsine.annem değişti o artık unut herşeyi olur oyle diyo ben de 7 sinde neyse 70 de o dedim gecen sustu.

neyse arkadaş cevremle de bircok sorunum var. ailemde gorduğum iletişim şekli sadece tartışmaya donuk olduğu icin arkadaşlarımla da doğru duzgun iletişm kuramadığımı fark ediyorum. sonucta unv eğitim aldım tabi ki kendimi geliştirmeye calıştım. fakat yine eksikliklerim var. bir şekilde debelenip duruyorum hayatımı yoluna koymak icin ama cıkmazdaymışım gibi hissediyorum. bazı şeyleri guvenip paylaşacak kimseyi bulamıyorum. ne aileme ne de başkalarına guvenemiyorum. bu yuzden de erkek arkadaş konusunda da sorunlarım var doğal olarak. cok uzun oldu okur musunuz bilmem ama yazdım işte. nerde hata yapıyorum ki bu kadar yalnızım. yardım eden var mı ((((