herkese merhaba;

ben yaşamayı seven biriyim aslında,hatta belki de fazla seviyorum ondan butu bunlar.tam bir kısır dongu.hayatı sevdiğimden dolayı duşunduklerim beni yoruyor ve bu hayattan bezdiriyor.bu hayatta yapmak istediklerim var hedeflerim var herkes gibi.bu zaman kadar eğitimim icin hep dişimi sıktım.ama şu an okuluma devam etmekte cok zorlanıyorum.

neden?

cunku diyorum ki hep sık dişini işe girince rahat ediceksin sevdiğinle arandaki mesafe bitecek diye kendimi motive ederken artık diyorum ki o gunleri gorebileceğimi bilmiyorum ya bugunlerimi boşa harcıyorsam?


evet hayatın kuralı bu ama ben buna alışamıyorum.surekli ağrılar bir suru hastalığın belirtilerini yaşıyorum.bunlar oldukca daha cok moralim bozuluyor ve bozuldukca belirtileri daha cok yaşıyorum.ama hepsinin sonucunda oluşan duyguysa butun sorumluluklarımdan bunalmak!

resmen yarın olecekmiş gibi bir ruh hali icindeyim.kendine kızıyorum gercekten bu durumda olan insanlar var sağlığını kıymetini bil diye. ama beynimin bana oyunu bu galiba soz geciremiyorum.keşke farkındalığım bu kadar olmasaydı...

benim gibi hisseden var mı acaba? yada onerisi olan?