Bu aralar maddi manevi cok problem yaşıyorum. Nişanlımla ve ailesiyle yaşadıklarım. Kendi ailemle arada ufak tefek surtuşmelerim,herkesin her şeyde soz sahibi sayması kendisini beni uzdu. Birde uzerine işim yok. Kendi kendimi telkin edebiliyorum cok şukur. Ama bir yerde bende patladım gecen hafta bir ağlama krizine tutuldum. 2 saate kadar durmadan ağladım. O gunden beri cok yorgunum. Arada bir enerjim yerine geliyor. Genelde cok bitkinim yorgunum. Gozlerimin iceriye coktuğunu hissediyorum. Hazımsızlık problemi başladı. Umutsuzum. Elimdekilerin kıymetini bilen şukur etmesini bilen bir yapım var aslında. Ama bir yerden sonra sanırım azda olsa tukendim. Depresyona girmekten korkuyorum. Aslında tum yaşadığım sorunları ben sakin,sessiz ve sabırla Allah'ın izniyle atlatırdım. Elalemin bu elalem cokta uzak insanlar değil akrabalar,eş,dost bunların soruları surekli her şeye burunlarını sokmaları sen boyle mi olacaktın buna mı layıktın tarzı acımayla karışık iğneleyici lafları yok mu. Beni ruhsal yonden cokertti. Bu psikolojiden nasıl cıkarım bilmiyorum. Depresyona girmek istemiyorum.