cok sosyal dost canlısı bir insanken, bir anda arkadaşlık kurmaktan kacınan insanlara guvenmemeye başlayan ve arkadaşları " zaman kaybı" veya " yanında gezen canta" diye tanımlamaya başlayan bir akrabam var. sizce bu normal mi? depresyonda filan değil giyinir alışveriş makyaj yapar erkek arkadaşı var vs ama genel olarak insanlardan eskisi kadar haz alamıyormuş.. insanların menfaatperest cıkarcı olduklarını duşunuyor ve coğunun da dedikoducu olduğuna inanıyor . orneğin yalnız sıkılma ev arkadaşı bul diyoruz " yok ben hayatta bi kızla aynı evi paylaşamam ya eşyamı calar yada sevgilime sulanır veya hastalıklıdır aynı wcyi kullanamam vs " diyor ! acaba kişilik belli bir yaştan sonra değişir mi bu normalmi insanlardan soğumak yoksa akrabam anormalmi ? bunu veya buna benzer durumu yaşayanlar veya bu konuda eğitimi olanlar cevaplarsa sevinirim
not: bu belki de yenilen kazıkların toplamıdır kimbilir:?