O insana universite donemimi vermişim, 5.5 sene dile kolay. Ayrılmakla cok iyibir karar verdiğimi anlamış ve kurtulduğum icin mutlu olmuşum. Olumlu guzel olaylar da olmuştu elbet ama ben daha cok hep olumsuzlukları hatırlarım. İnsanın basireti bağlanıyor ya, aslında onca sene sevdim sanıp da aslında olayın bağımlılıktan, kaybetmekten korkarak bukadar uzadığını bilmek insanı sinirlendiriyor.
Diyorsunuz ki enayi gibi onca sene derdini cekmişim. Bana ve kendine yaptığı kotuluklere katlanmışım. Zerre kadar anlaşabileceğim biri değilmiş meğer... fakat siz bunu o an yaşarken anlayamıyorsunuz. Artık ilk başkta aşktan mı hoşlanmaktan mıdır nedir gozleriniz kararıyor. Koskoca unviersite donemim hicbir aktiviteye bile katılmadan gecmiş bitmiş. Sırf o kıskanıyor diye eve kapatmışım kendimi.
Tamam diyorsunuz ki, herkes birşeyler yaşıyor bu dunyada olumlu olumsuz, Her işte bir hayır vardır diyoruz kendimize. Belki Allah o olayı yaşamasaydım daha kotu bir olay yaşayacaktım o yuzden bunu uygun gordu diyorsunuz... ne bileyim birsuru şey.
Biliyorum o insandan nefret dahi edemiyorum, ama karşılaşmak kesinlikle istemem.
İlk fırsatta birinin başından bir olay geciyor diyelim, o aklıma geliyor bana yaptıkları... İnsan unutmuyor. Bir de gecmişteki birkac olumsuzluğu unutmuyor her fırsatta hatırlıyorum (bu kişi dışındaki başka olaylar)
yani bunu boyle surekli aklına getirmek, aklına o kişinin gelmesi ve kendini ona soyleniyor olarak bulmak... bu psikolojik bir rahatsızlık mıdır acaba?
şimdi evliyim bir hayatım var niye gecmişi silip atamıyorum ki acaba? gururuma mı yedirememişim onun icin mi unutmuyorum ki...
Diyorum bir sihirli deynek olsa gecmişe gidip keşke hic o insanla karşılaşmamış olsaydım ve birşekilde o benden uzak dursaydı diyorum... ama boyle bir olayda da daha iyi hayatımın olacağını kim garanti edebilr diyorum... ic sesler işte kendimle tartışıp duruyorum.
