Kucuklukten beridir var boyle bi problemim, sanırım daha 1. sınıfta başladı bu problem. Herkesten cekinirdim asla kendimi ifade edemezdim hakkımı savunamazdım arkadaş edinemezdim cok asosyaldim, kedi gibi sessizce otururdum sıramda. 1 sınıftayken bazen oğretmen bir şey sorduğunda altıma kacırırdım COK CİDDİYİM. Adım sınıfta safa cıktı hep alay edildim, şimdi duşununce coookk pişmanım bi cevap bile veremedim sustum devamlı. Okula hic gitmek istemezdim oğretmenim bile "sınıfta var mısın yok musun belli değil" derdi. Karnım ağrırdı her sabah, okula gitmemek icin ağlardım. Ortaokulda da malesef devam etti bu ozguven problemim. Boyum 8. sınıfta uzayıp normalleşti o zamana kadar hep cuce dendi hakkımda, duşunun.. "Sen ne diyosun be?" demeye cesaret edemedim. Zaten hic bi zaman kendimi beğenmedim hep kusur buldum, karşımdakileri de bazen beğenmez bazense yere goğe sığdıramazdım cok garip. Titrerdim hocalar beni ayağa kaldırdığında, tavana bakardım caresizce. 4. sınıfa kadar calışkandım ama 5 ve sonrasında okul nefretim notlarıma da yansıdım hic ders calışmazdım odev yapmazdım son ana bırakırdım okulu duşunmemek icin. Ortaokul bitince liseye gitmedim, gitmek istemedim ailemde zorlamayınca benden mutlusu yoktu artık. Sonrasında duzeldim mi? Malesef. Ben bunu karakterim sanardım hic duzelemem boyle doğmuşum falan diye duşunurdum, meğersem en buyuk problemimmiş aylar oncesinde farkettim.. Gec oldu ama iyi oldu, problemler cozmek icindir Okul bitince ilk yıl arkadaşsızlık durumu cok canımı sıkıyordu. Mahallede falan yaşıtım pek yoktu, olanları da gozumde buyuturdum "onlar benle takılmaz hem ben utangacım ezerler yine beni". Aylarca bakkala bile cıkamadım utanır oldum sokağa cıkmaya, kendimden tiksinirdim aynalara bakmazdım. Assssla dışarı tek cıkmazdım duşuncesi bile korkunctu, "ya biri bana bişey sorarsa ne cevap veririm". Aşırı derecede empati kurardım "kalkıpta şunu dese ne cevap vericem, diyelimki şu cevabı verdim nasıl hissedecek acaba?", sonrasında kimseyi kırmak istemezdim ne dense "evet". Kendimden surekli odun verdim. Kilomla cocuklar dalga gectikce ben yerin dibine batıyordum, bu var bide. Misafir gelince yatağıma girer uykum var derdim, yorganı cekerdim onlar gidene kadar. Hoşgeldiniz falan asla diyemezdim utanırdım, nefesim kesilirdi sanki. İnsan icinde olunca herkesin bana baktığını duşunurdum "kesin şimdi benimle dalga geciyolar ne salağım ne eziğim". Yururken artık kambur yururdum dikkat cekmediğimi duşunurdum bu şekilde. 16 yaşıma kadar tek başıma bi yere cıktığımı hatırlamıyorum bakkal dışında. Hic erkek arkadaşım falan olmadı bunca zaman. Arkadaş olarak sadece benden 1 yaş kucuk kuzenimle goruşurdum kucuklukten beri ama o da benimle takılmak istemediğini belli etti bi sure sonra.. Bu boyle devam etmez.. Ablam gozumu actı, yuzume vurdu coğu şeyi ve kendimle yuzleştim. Şimdi 17 yaşındayım, senenin başına kilo vermeyi hedefledim ve şuan gayet iyi bi fiziğe sahibim. Dik yurumeye calışıyorum kambur kalmamak icin, umarım duzelebilirim. Hep tek başıma cabaladım diyebilirim kimseden yardım almadım, hırs aslında cok iyi birşey. Artık tek başıma coğu yere gidiyorum, alışverişimi yapabiliyorum, kimseden fikir almıyorum, zevkime cook guveniyorum gercekten iyi giyindiğimi duşunuyorum. Akrabalarla muhabbet etmeye calışıyorum, misafirlere hoşgeldiniz diyebiliyorum! Herkesin numarasını alıp arkadaş cevremi genişletmeye calışıyorum. Spora yazıldım, dil kurslarını da duşunuyorum.

Yavaş yavaş duzeliyorum ama tam anlamıyla ozguven sahibi değilim. Hala insan icinde garip bakışlarım var, coğu zaman insanlara hak ettikleri cevabı veremiyorum munakaşaya girme korkusu var biraz ve en onemlisi kendimle tam olarak barışık değilim...

Kitapların da faydası oluyormuş bir kac kitap onerisi istiyorum sizden, ve biraz da destek