Hep hayata umutla baktım herşey duzelir diye, herşey duzeliyor gibi dursa da aslında sadece kendimi kandırıyorum ama yapacak birşey yok onuda biliyorum. Zoruma giden ve elimden gelmeyen tek şey caresizlik. eşimin cebinde bir madde yakaladım once şoka girdim sonra duşundum duşundum dedim ki kendi kendime sen halen evini duşun cabalamaya calış herkes kendi keyfinde rahatın da senin uzuleceğini yada kafaya takacağını duşunmeselerde. kızım ben işe gidiyorum diye evde yalnız kaldığı icin psikolojik'men duşunmekten sedef ve egzama karışımı birşey cıktı kafasında ve ne kullandıysam asla gecmiyor, doktor bunun vucuduna da yayılmasından bahsetti onun duşuncesi zaten beni yiyip bitiriyor, birde iş yerinde surekli stres ve sıkıntılar yaşarken, zaten kızımın duşuncesi devam ederken eşimin cebinde o maddeyi yakalamam beni hepten hayal kırıklığına uğrattı. bu konuyu acmam daki sebep sadece icimi dokmek sizlerden ben ne yapabilirim duymak değil. Burada gormediğim sesini bile duymadığım sizlerle paylaşmak belkide biraz olsun rahatlatıyor beni, bazen işten eve gelmek bile istemiyorum. Hatta işten cıkınca evime yuruyeyim o yollar bitmesin istiyorum. Ağzımda surekli dualar şukretmeler belkide diyorum daha cok cekeceğim şeyler var bu haldeyken bile, ama halen şukrediyorum Allah'a. Yarın neler yaşarım onuda bilmiyorum ama yaşamayı cok seven neşeli ben nefret eder oldum bu hayattan. Sağlıkta bir yere kadar surekli duşunmekten unutkanlık başladı ve canım sıkıldığında ac kalan ben şuan dunyaları yesem doymuyorum.