Bundan 2 sene once cok şiddetli bir titreme ve ağrı nobetiyle acil'e gidip ameliyata aldıklarında oğrendik babamın MİDE Kanseri olduğunu...Oyle sinsi,oyle kotu bir hastalık ki 4. evreye gelip midesini delene kadar haber vermedi bize icinde yaşadığını...Karaciğere de sıcramış olduğundan ameliyat yapılamadı ve hemen kemoterapi başlatıldı.Seansları arasında bir kac gun kotu olup onun dışında cok iyi gorunuyordu.Hergun 2 saat yuruyuş yapıp meydan okuyordu sanki icindeki canavara....

Malesef kemoterapi kurleri devam etti,defalarca...defalarca...Oyle ki hicbir ilac,hicbir kur en ufak gerilemeye sebep olmadı.Babamın vucudu kemoterapi ilaclarına cevap vermiyordu....

Bundan 1 ay once bilinc bulanıklığı ve konuşmada gucluk hissedince hemen doktoruna gittik ve beyn,ne sıcradığını oğrendik..Hemen ameliyata aldılar ve beyin sapına baskı yapan 4 cm'lik tumoru aldılar ancak asıl sinsi hala icinde yaşamaya devam ediyordu...Ne olduysa ondan sonra oldu...Ameliyattan sonra ilk zamanlar hızla cok iyiye gitti ama sadece 15 gun.

Son 15 GUN:

Bundan 15 gun once aniden ayak ve ellerinde gucsuzluk olduğunu ve yuruyemediğini soyledi...Ayakları şişmişti ve cok bitkindi..Cok hızlı kilo vermeye ve hicbir şey yememeye başladı.Cok zayıflamasına rağmen karın bolgesi Davul gibi şişmişti...Hemen doktora goturduk ve muayenenin ardından dr babamı ve annemi dışarı cıkarıp bana artık TERMİNAL DONEME (Olumden onceki son zaman) girdiğini ve artık yapacak hicbir şey olmadığını soyledi.Bu tarifsiz caresizlik ve acı kelimelerle anlatılamazdı....

Evimize getirip yatağına yatırdık ve sonraki gunlerin her biri 5 yıl gibi geciyordu..Hergun okadar kotuye gitti ki...Once yataktan kalkamamaya...sonra konuşamamaya...yememeye..icmemeye...Akciğerleri iflas ettiğinden nefes alamamaya...ve son gun komaya girdi...16 kasım cuma gunu..Sadece nefes alıyordu ki onuda 15 gundur rahat nefes alsın diye taktığımız oksijen tupuyle yapıyordu...17 Kasım sabahı gozunden 1 damla yaş aktı ve son nefesini verdi...

Aslında kızacağım cok şey var.Cok doktor ismi verebilirim ve yaptıklarını anlatsam inanamazsınız...Sacmalıklar silsilesi...Ama ne fayda...Neye yarar...Gitti BİTTİ...

SON 2 gun başında elini tutmuş ağlarken, Fer'i gitmiş yarı acık gozlerine bakarken...Azrail'e "AL ARTIK CANINI" diye yalvarırken bunun bizim başımıza geldiğine inanamıyordum...O hep duyduğumuz ,adını bile soylemediğimiz hastalıktı..Bize olmazdı...Ama oldu..Babamı alıp goturdu...Şimdi ağlayamıyorum bile...Hala inanamıyorum onun bir daha hicbir yeni gune Uyanamayacağına...


Bunu yaşayanın yalnız ben olmadığımı anladım bu hastalık sırasında okuduklarımdan...Bu nedenle benim gibi bu acıyı yaşayanlarla paylaşmak istedim....Yaşadıklarınızı paylaşırsanız belki siz de rahatlarsınız..Ben icimi doktum..Ağlamak istiyorum..Ağlayamıyorum...Bugun 5 gun oldu babam gideli..ve birdaha "Baba" diyemeyeceğim kac gun bekliyor acaba beni...