Kızlar babama gecen gun akciger kanseri teshisi koyuldu. İlerlemiş olduğunun farkındayız buyuk ihtimalle ya 3b ya da 4uncu evre. Doktorumuz sağolsun hicbir şey soylemiyor. Bizde pet-ct sonuclarını başka onkologlara okuttuk ancak her kafadan baska bir ses cıkıyor. Henuz biyopsi sonucumuz gelmedi bu arada. Biri kemiklerde var diyor, biri yok diyor. Biri arıyor son zamanları tedaviyle adamı ziyan etmeyin son gunlerini guzel gecirsin diyor. Başka biri arıyor evet ilerlemiş ama her şeyin tedavisi var diyor. Yemin ederim benim kafam artık calışmıyor. Ağlamamak icin dişlerimi sıkmaktan agzımı acamıyorum artık. Annem dağılmıs durumda. Babamın yayılma olduğundan haberi henuz yok. Babam henuz 55 yaşında bir doktorda yası gereği tedaviyi kaldırır dedi. Ben gercekten robot gibi bakıyorum etrafa sadece. Annem surekli bana napıcaz bana bir yol goster diyor. Keşke bir şey gelse elimden. Kendi canımdan alıp ona verebilsem ama bende sadece bekleyebiliyorum. Bir kac hafta sonra okulum gereği şehir dısına gidicem. Ama yanından ayrılmakta istemiyorum. Ya benim ciğerlerimi alıp ona versinler ben ona da razıyım. Yeter ki babam iyi olsun. Cunku biz babamla her şeyi erteledik, her şeye geciktik. Babam birazda ablam dolayısıyla beni hep yanlıs tanıdı, olmadığım biri gibi olduğumu duşundu. Benim daha babama kendimi gosterme fırsatım dahi olmadı. Vakit var elbet beni tanır, anlar diye dusundum. Ama vaktimiz yokmuş gibi geliyor. 1 yaşinda bir yiğenim var babam onunla ilgilendikce hep benim cocuklarımın da ne kadar guzel bir dedesi olacak cok sevecekler diye duşunup durdum. Ona da vaktimiz yokmuş. Dugunumde babamla dans ederim, beni gelinlikle gorunce dayanamaz gozunden iki damla yaş gelir diye hayaller kurarken. Ona da vaktimiz yokmuş aslında. Daha doğrusu benim babama kendimi herhangi bir konuda ispatlamak icin hic vaktim yokmuş. Icim oyle cok yanıyor ki bunlar soylendikce. Acımı kelimelere dokemiyorum. Keşke anlatmanın bir yolu olsaydı. Keşke babama iyi gelecek şeyi bilme şansım olsaydı. Kusura bakmayın cok fazla uzun yazdım. Ama o kadar cok doldum ki benim gercekten bir şekilde birileriyle iletişme gecmem ve konuşmam gerekiyor. Guclu durmaya calışıyorum ama aslında guclu değilim. Bunları omuzlanmak cok zor. Henuz 22 yaşındayım ve etraftakiler surekli bana "ablanın deli deli hareketleri var sen guclu olansın ailene destek ol. Guclu dur senin yıkıldığını gorurlerse dayanamazlar" diyorlar. O kadar icime attım ki. Bu hastalıkla nasıl baş edilir, kurtulabilir mi hicbir şey dusunemiyorum. Nolur bir yol gosterin bana. Ben tukendim.