Ben 27 yaşında,tam bir hayvansever,kedileri kopekleri deli gibi seven,evinde cok tatlı bi kopek kızı olan,15 yaşından beri profesyonel ve amator her turlu sporla ilgilenen,havuzunda her gun yuzen,sigara alkol kesinlikle kullanmayan,kola bile icmeyen,gece hayatı olmayan,full enerji ve neşe dolu ,eşi ve ailesi tarafından cokk ama cokk sevilen bir kızım.
.....5 ay once ne olduğunu anlayamadığım bi oksuruk...oyle bir oksuruk ki defalarca hastanelerin acil bolumunde saatlerde Solunum Makinasına bağlı olarak yaşatan oksuruk..gecenin bir korunde nefes alamayıp mosmor kesilip,koskoca atmosferde pipetle nefes almaya calışmak gibi hastanelere kaldırılıp,sabahlara kadar nefes almaya calışmak... Aylar suren kabus dolu gunlerimin,"olmek istemiyorum ne olur beni kurtarın" diye yalvarmalarım,Rabbime "allah'ım nolur olmek istemiyorum beni kurtar" diye ağlamalarımın sonunda gec bi teşhisle VEREM olduğumu oğrendik... Nasıl olabilirdi ki.ben sigara bile icmem.cok mutlu delidolu ,spor yapan,kola bile icmeyen bir kızken,nasıl olur da verem olabilirdim...
Daha hastalı bile kabullenmeme fırsat verilmeden Acilen verem savaş dispanserine yonlendirildim.yeniden balgam ve akciger rontgen filmleri ile tasdiklenince gunde 10 tane olmak uzere her gun iceceğim hapları elime tutuşturdular.yuzume maske taktılar.ben artık verem hastasıydım.Maskeyle dolaşmam gerek ve her gun tam 10 tane iğrenc hapı ac karnına icmek zorundaydım... Zorlu surec başladı..her gun sabah ac karnına 10 tane acı hapı tek seferde icmem gerekiyordu.bu surede kimseyle maskesiz konuşmamam,aynı ortamda bulunmamam,eşimle yanyana yatmamam,aynı odada durmamam gerekiyordu.evin icinde maskeyle durmak koşuluyla eşime sarılabildim...zaten tamamen bitmiş ruh halime,bir de eşimden uzak kalmak ve dışlanmak eklenmişti.. İlaclara başladıktan bir sure sonra yine acillik oldum,eşim ağzından benim veremli olduğumu kacırdı ve herkes beni orada cuzzamlı gibi oylece bıraktı... Demekki verem mikrobu kaptığım icin sucluydum ben..
Aradan 1 ay gecti,balgam kulturu yapılması gerekti,ve allaha şukur negatif cıktı,yani ilaclar işe yaramış ve mikrop vucudumda negatif olmuştu.yani bulaştırıcı değildim,artık sevdiklerime doya doya sarılabilir,maske olmadan kedilerimi kopeklerimi sevebilir,oZgurce dolaşabilirdim.oksuruklerim yok oldu.artık nefes darlığı yaşamıyordum..ama bir sorun vardı.2. ay yeni bi kultur alınacaktı ve o kultur pozitif cıkarsa "direncli tuberkuloz" denen cok buyuk bir felaketle başa cıkmak zorunda kalacaktım.o tedavi sadece ankarada yapılıyordu ve hastaneye yatmam gerekiyor,şuan kullandığım ilaclardan 100 kat daha zorlu bi tedavi surecine gireceğim anlamına geliyordu.
Ve,bugun
bugun benim en mutlu gunum.2. Ay kulturumde yine her sey negatif.yani artık tamamen veremi atlattım ve ilaclarım 3 e duştu.bu buyuk mutlulukla sizlere yazmak istedim,aslında istediğim şey,benim gibi tuberkuloza yakalanan arkadaşlarıma yol gostermek moral vermek.cunku ben bu surec icinde hep internette benim durumumda olan insanları arastırdım ama kimseyi bulamadım.hastalığımla başbaşa,sonunu bekleyen bi insan durumuna duştum.sevdiklerinden ve toplumdan ayrıştırılmış bir insan oldum .annesini eşini opmesi kesinlikle yasak,dokunmak yasak,her şey yasak....Eğer şuanda bu yazımı okuyan tuberkulozlu arkadaşım varsa,lutfen korkma.kendine inan,başaracaksın.kurtulacaksın.hic korkma.
Ben şuan artık eskisinden daha sağlıklıyım.mikrop vucudumda yok oldu.ama 6 ay daha ilaclarımı icmem gerek,olsun icerim
yuzuyorum,koşuyorum,sporumu yapıyorum,yiyorum iciyorum.her şey eskisi gibi.ama tek bir farkla. ARTık daha FAZLA HAYAT DOLUYUM VE YAŞAMIN DEĞERİNİ ANLADIM.YAŞAMAK ,NEFES ALMAK NE GUZEL BİR DUYGUYMUŞ.KIYMETİNİ BİLİN.Hepiniz sağlıcakla kalın.sormak istedikleriniz varsa sorabilirsiniz