Merhaba arkadaşlar,

ailenize yeni katıldım. Yeni uye olmuş olabilirim ama sizleri daima takip ediyordum. Benim de meselem bir turlu veremediğim kilolarım. Ve bununla birlikte gelişen sağlık sorunlarım. Dizlerimde ağrılar, vucudumun her yerinde sızılar. Ozellikle bel ağrılarım dayanılmaz oluyor, gece uykumdan uyandırıyor. Peki bu kadar işkence cekiyorsun da neden şimdiye kadar başarı elde edemedin kilo verme konusunda diye soracak olanlar icin peşinen bir cevap vereyim: irademe bir turlu hakim olamıyorum. Daima celik gibi bir iradeye sahip olduğumu duşunen ben, nedense son yıllarda soz konusu yemek olduğunda aynı başarıyı gosteremiyorum. Cunku bazı konularda sıkıntım var ve beni mutlu eden tek şey yemek. Ve sonunda şişmanlamak. Buna duygusal obezite deniyor.

Neyse fazla uzatmayayım, sonunda bundan tam 3 gun once şu ana kadar yapamadığım bir kararlılık ile bu işe başladım. Gozumu kararttım. Cunku oğlumla kucucuk oyunları bile oynayamaz hale geldiğimi, o elimde tutarken ben hep oturmayı istediğimi fark ettim. Aslında biliyordum ama nedense soz konusu cocuklarımız olunca tırnaklarımız daha bir gorunur oluyor, sesimiz biraz daha gur cıkıyor. Cok utandım ozellikle halimden. Ona olması gereken anneliği yapamadığım icin. Cok uzuldum, uzunca duşundum. Ve bu işin gercekten kafada bitmesi gerektiğine kesinlikle inandım.

Bu gune kadar onlarca başarı hikayesi okudum. Hepsine gıpta ile baktım. Nasıl başarmış olduklarını bir turlu anlayamadım. Ama hep umutlandım. Bir gun ben de kendi gozlerimden gorduğum beni dış gorunuşume yansıtabilecektim. Kendi gozlerimden gorduğum diyorum, cunku insanların bana bakarken ne hissettiklerini az cok anlayabiliyorum. Hatta bazen işi abartıp surekli nasıl beslenmem gerektiğini soyleyenleri, hatta bunun bir hastalık gibi birşey olduğunu duşunduğunu ifade edenler de oldu. Oysaki ben insanlara baktığımda şişman gorunduğumu hic hissetmiyorum. Benim ben, o ince ruhlu, cabuk kırılan, bunun icin de kimseyi kırmamak icin uğraşan insanım ben. Dışarıdan gorduğunuz ruhu olmadığını duşunduğunuz, kilolu olmasının kendi hatasından kaynaklandığını sandığınız "şişman" değilim ben.

Kararımda cocuğum kadar eşimin de etkisi yadsınamaz tabi. Aramızın limoni oluşu, daha doğrusu her tartışmamızda "şişko" diye arkamdan bağırışı, ozellikle bunu bir incitme aracı olarak kullanması cidden insanlık sucu değildir de nedir?

Bu kadar onemli olan dış gorunuş benim icin aslında sadece sağlıksal bir olgu. Sağlıklı olmak aslında en buyuk hedefimdi, ama bir turlu fitili ateşleyemiyordum. Bu saydıklarım bunları sağladı. Daha cok başındayım biliyorum ama bu bile benim icin cok zordu ve ben bu engeli kırdım. Şimdi hedefe kilitlendim. Cok duşunup uzerinde durmamaya, hayatımı olduğu gibi yaşamaya calışıyorum ama aklımın bir koşesinde de neden duzgun beslenmem gerektiği konusunun surekli taşıyorum.

Bu bolumden de bu surecte yaşadığım herşeyi paylaşacağım. Aslında el yazımla tuttuğum bir gunluğum var ama olur da başarılı olursam, belki benim gibi birilerine bir katkım olabilir duşuncesi ile bu platformda da yazmaya karar verdim.

Eğer merak edenler olursa yediklerimi de yazabilirim ama genel itibari ile, her diyet listesinde verilen turde beslenmeye calışıyorum. Sabah kepek ekmekli, peynirli, zeytinli, salatalı kahvaltımı yapıyorum. Oğle ve akşam protein ve sebzeyi karıştırmaya calışıyorum. Ara oğunlerde sut ve meyve tuketmeye calışıyorum.

3 gun once duz hesap 82 kilo ile başladım. Boyum 153 cm. Yani nerden baksanız 30 kilo fazlam var. Bilincindeyim. Surecin uzun olacağını da biliyorum ama yılmamak icin elinden geleni yapıcam. Bana katılmak, destek olmak, oneride bulunmak isteyen olursa her zaman buradan yazabilir. Her Cumartesi kilomu yazacağım. Bakalım sonuclar nasıl olacak? Bu da buyuk bir hevesle başlanıp biten bir diyet hikayesi mi olacak, yoksa cidden bir başarı hikayesine mi donuşecek. Bu hikayenin başlangıcını ben yaptım ama sonunu hep beraber yazacağız.

Hadi bakalım, kolları sıvayalım.

Sağlıklı gunler arkadaşlarım...