Hamileliğimin son ayları tam işkenceydi. Boğuluyordum, nefes alamıyordum . Bebeğim doğdu. Benden mi kaynaklandı bilmiyorum ama ilk 3 ay cokk huzursuz bir bebekti. Depresyonum arttı. Ağlama krizleri, devamlı intiharı duşunme.... İlk gunler sutum gelmedi. Uğraştım cabaladım. Mama alıyordu ama icim gidiyordu. Gunde 12 -13 saat emzirdim. Ağladıkca doymuyor diye mama verdik. Sağıyordum cok az geliyordu sutum. Bu arada kendimi bilmez bir halde neden doğurdum yazık bebeğime bakamıyorum diye ağlama krizleri....Sutum artsın diye herşeyi alıyordum ama uygulamıyordum. Tonla bitki cayları. Ama bir bakıyordum akşam olmuş ben bir bardak su bile icmemişim. Akşam nasıl oluyor sabah nasıl oluyor habersizim. Annem yanımda.... uzgun.... caresiz. Doktora goturdu. Doğum sonrası depresyon teşhisi kondu. Doktor hemen ilaca başla dedi. Bebeğim daha 2 aylıktı. Ben bir damla bile olsun sutumu icsin diye inat ettim. Ancak 5 ay dayanabildim. Ben benlikten gittim. Ne hamileliğimi ne anne olmayı ne bebeğimin ilk aylarını anlayamadım. İlaca başladım . Maalesef bir faydası olmadı. Pişman oldum keşke azda olsa hala sutumu icseydi diye. şuan 7,5 aylık ben daha iyiyim. Oğluma en iyi şekilde bakabilmek icin cabalıyorum. Ama bu depresyon neden beni buldu ki. Vicdanım huzursuz hala sağıyorum ama artık sut hic yokk.