Biraz uzun oldu ama hayata dair goruşlerimi değiştiren yaşadığım olayı anlatmak istedim.

Zorlu gecen normal doğumumdan 12 gun sonra aniden başlayan ve doğum sancısından daha şiddetli olan karın ağrısıyla gece 2de doğum yaptığım kadın doğum hastanesine gittim.

Ultrason muayenesi sonrası kadınsal olarak sıkıntının olmadığını batın sıkıntısı olduğunu soylediler ama tam olarak ağrının kaynağı ne anlayamadılar. Apandisit de değil dediler.

Ama ağrı şiddetlendi,yayıldı; zor gecen doğumda ağlamayan ben, bu karın ağrısından dolayı inleyerek ağlar oldum. Bulantı, kusma ve idrar kacırma da başladı.

Benim gebeliğimi takip eden ve doğumumu yaptıran kadın doğum doktorumu aradım, genel cerrahların değerlendirmesi gerektiğini soyledi. Doktorlar gelene kadar -Sabah 9 a kadar yani- kıvranmaya ve ağlamaya devam ettim.

Genel cerrahlar geldi; gaz olabilir dediler, bobrek sıkıntısı olabilir dediler, kesin konuşamıyorlardı. Cunku kadın doğum hastanesi olduğundan tetkik yapamadılar. En son bir şey yok demeye başladılar. Ama ben ağrıdan kendimden gecmeye başlamışım. İnlemeler bağırmaya donuşmuş.

Kadın doğum doktorum beni o halde gorunce sağ olsun beni tetkik ve mudahale yapılabilecek bir hastaneye sevkimi sağladı.

Orada ilaclı tomografide ince bağırsakta tıkanma olduğu ortaya cıktı ve acil ameliyata alındım. İnce bağırsağımdan 50cm alınmış.

Tam 24 saat boyunca resmen doğum sancısı hatta daha beteri ağrı cektikten sonra Allah'a şukur vaktinde ameliyata alınmışım yoksa hayati tehlike oluşacakmış.

Ağrının kaynağı ise bende doğuştan ince bağırsakta fıtık varmış (internal herniasyon) nadir bir durummuş, vucudum fıtığı nekroza cevirmiş. Nekroz ağrısıymış cektiğim. Yaptığım zorlu doğum bunu tetiklemiş olabilirmiş.

Kadın doğum doktorum cektiğim ağrının turunu bilmiş. Ve ben onun beni sevk etme cabaları sayesinde hayattayım, Allah ondan bin kere razı olsun.

Allah beni aileme, oğluma bağışladı. Şimdi her ne kadar karnımdaki dikişlerimden oturu bebeğimi kucağımda cok tutamasam da, onu emziremesem de mutluyum.