Oğluşum henuz bir yaşına girdi. Zor bir gebelik sonrası erken doğdu..ve cok ozel bir ilgi ile anne ve baba olarak onu 10.aya kadar getirdik.Sadece bir ay sut verebildim ona; cok uzgunum ki cok hastalandım ve epilepsi ilacları icmek zorunda kaldım. Sutum de stresten kesilmişti zaten Bu arada doğum raporum biter bitmez calışmak zorunda kaldığım icin oğlumla daha cok işi benden daha once biten babası ilgilendi uzunca. Ama yine de beni tanır, sarılır "annemmmm" bile derdi daha 6-7 aylıkken..şaşırır kalırdık..7-8 aylıkken orumceğinde arkamdan koşarak "annniiiii" diye bağırırdı...cok hareketli cok gulec yuzludur..

Ama 10 ayllıkken artık bakıcı bulmak zorunda kaldık. Cunku annelerimiz yaşlıydı ve ilgilenmesi gercekten zor olmaya başlamıştı. Bakıcımız cok şukur dunya iyisi ve mukemmel bakıyor bebişimize..Onun gibi biri hic bulamazdım herhalde...

ama benim cok icimi uzen bir derdim var...oğlum artık bana anne demeyi bıraktı..bakıcısının ismini bile soyluyor ama ben eve gelince beni istemiyor...daha cok bakıcısını ve babasını istiyor..benimle oyun da oynamayı sevmiyor..yuzume patlatıyor..vuruyor, git diyor..cok agresif oldu birden..Beni ilgi alanından cıkarmış gb; kucağıma alınca da babasına gitmek istiyor...Acaba tum bunlar emziremediğim icin mi? Cok uzgunum cok...