Bir yıl once 1 Ekim 2015 de 2. cocugum oğlum Oğuz dunyaya gozlerini acamadan 39 hflıkken melek oldu ve cennetine kavuştu. Yandım, mahvoldum, ağladım, kavruldum. Koca bir sene gecti. Yıldonumune bir ay kala inanın hafiflemiş olan acı aynı kaybettiğim gun ki şiddete ulaştı. Moral bozukluğu, endişe, korku. Yerine
başka bebek koyma isteği var ama bu kaybedilen bebeğin yurekte yakan sızım sızım sızlatan acısına derman olur mu bilemiyorum. Sezeryan olduğum icin bir yıl beklemeyi planladım. 9. aydan sonra korunmayı bıraktım. Ama 3 ay oldu gebe değilim. Gebelik urkutuyor ama bir yandan da istek bebek ozlemi sonmuyor.
Bazen kendimi bebekli anneleri gorunce oruclu gibi hissediyorum. Bebek orucu. Sev ama yeme Yemek yasak. Sadece bak senin değil. Sen oruclusun. Senin kucağında yok. Sana yasak.
Kıskanclık değil ama hevesi kursağında kalan bir cocuk gibiyim.
Benim gibi acı deneyim yaşayan ve sonrasında saglıcakla cocugunu kucağına alanlar var sanırım. Lutfen paylaşın ve bana deneyimlerinizle moral verin. Herşey gonlunuzce olsun. Sevgiler...