2 ocakta doğum yaptım. Tup bebekle sahip olduğum kızımı ben aslında cok isteyerek bekledim. Sabırsızlıkla, herşeyine cok ozenerek ve cok guzel hayaller kurarak hazırlandım onun gelişine. Hamilelik surecinde de cok mutlu ve enerjiktim mide bulantılı donemler haric. Hatta doğumdan bi gun once misafir ağırladım. Cok şukur 40. Haftada karnımda kakasını yapmış olmasına rağmen zamanında acil mudahale ile yoğun bakıma bile gerek duymadan atlattık. Eşim annem eşimin ailesi hep destek oluyorlar. Kesinlikle şikayet edebileceğim bişey yok ve hep şukrediyorum da. Dua ediyorum Rabbim etrafımdaki insanlara kızıma sağlık sıhhat versin. doğumdan sonra da ilk iki uc gun ağrılarım olmasına rağmen cok mutluydum. Ama 3. Gunden sonra bana bişeler oldu sanki. Tum enerjim cekildi. Her şey yabancılaştı. Ağlama krizleri başladı. Sanki bu ev benim değil, bu insanlar tanıdığım insanlar değil, kızım bana ait değil. Evin duzeni yemeği sanki hic benim yaptığım şeyler değil. Bi ceşit Araf gibi diyorum. Yani sanki dunyaya ait değilim, bundan onceki hayatım hic benim değildi gibi. Mutfakta tabaklara canaklara bakıp bunları ben mi yapmıştım diyorum. Dolaplara bakıp bunları ben mi duzeltmiştim diyorum. Annem gitse bi daha nasıl yemek yapacağımı bilemiyorum. Hani diyorlar ya lohusanın bi ayağı mezardadır diye sanki olecektim de tam olemedim ama tam da kalamadım gibi. Konuştuğum anneler icinde de bunu yaşamış olanlar varmış meğer. Ama bi yerde okuduğum gibi;'sanki anneler arasında bi sır'. Ve ben buna cok hazırlıksız yakalanmışım...

Karamsarlık, bebeğime bakamayacağım korkusu, ona yeterince bağlanamayacağım korkusu, evin duzenine tekrar alışamayacağım korkusu, evde tek başımıza kızımla kalamam korkusu, gucsuzluk, eşime anneme acı cektiriyorum hissi ve uzuntusu, bi daha ya eskisi gibi olmazsa korkusu....... Bunların verdiği feci ic sıkıntısı ve ağlama hissi. Sadece ismini duyup cok da onemsemediğim lohusa sendromu işte şimdi bizzat benimle. Biliyorum ki bu sadece hormonal bi durum ve hormonlar duzene girince duzelecek. Ama dua ediyorum cok surmesin ve kalıcı izler bırakmasın. Kızımın varlığının mutluluğunu doyasıya yaşayabileyim...

Sendrom yaşayanlar, atlatanlar.. birbirimize destek olalım. .. yalnız değiliz ve gececek diyelim..........