Arkadaşlar, benim bebeğim huysuz bir bebek..Surekli ya ağlıyor ya da mızmızlanıyor..Cok cok ilgilenmen gerekiyorki gulsun...
Ama babama (yani dedesine) ve babasına (yani eşime) cok duşkun..Bende ağlıyor onlar alınca susuyor,hatta kahkahalar atıyor..Bende uyumazken eşim alıp mışıl mışıl uyutabiliyor..
Ben mızmızlanmasın rahatlasın diye uğraşıp dururken, babamın "dedeeemmm" diye seslenmesi yetiyor..
Cok huysuz olduğu zamanlarda kendimi tutamayıp cok bağırıyorum bebeğime.Sonra cek vicdan azabını cekebildiğin kadar resmen oturup ağlıyorum.Anneliğimi sorguluyorum..
Acaba bebeğime yeterince zaman ayırmıyor muyum??
Acaba onunla ilgilenirken stresten yeterince sevgi veremiyor muyum??
Acaba ondan yetişkin gibimi davranmasını bekliyorum?? Yani yedir icir altını değiş sonra sadece uyusun yada sussun..

Eşim o kadar anlayışlı ve yardımcı olduğu halde bugun bana ilk defa "bu annelik sana ağır mı geldi??" dedi..
Cok ağırıma gitti
Akıl verin bana lutfen...