Biri 5 diğeri 2 yaşında iki oğlum var 8 senelik evliyiz ve cocukluk aşkımla evliyim ona cok aşığım ama bu aralar kendimi berbat hissediyorum .herşeyden bıkkınlık hic bişey yapmama isteği bakımsızlık cirkinlik ve paspal gorunuşu umursamama nasıl gorunduğunu takmama dışarı cıkma isteğinin olmaması vs. Kucuk oğlan biraz haylaz gittiğim yerde oturup sohbet edemediğim icin bu yerde gitmek istemiyorum eve kapandikca kapandim bu seferde hic bir yere gitmiyorum diye yakijuyorum ailemden uzakta iki cocuk arkadaşsizlik ki goruşme istegide kalmadı zaten ne bileyim cıkamıyorum bu kısır donguden eşim eve yardımcı olur ama ben yani kendim de sıkıntım var mutlu olmayı beceremiyorum ve korkuyorum bu duygularım nankorluk gibi gelip kendimi sucluyorum anneligimi eş olma becerimi beğenmiyorum calışan bir anneyim ve isim cok stresli eve yansıtmam işimi ama evdeki kadının adı iş yuku gorevleri vs kendimi unutturdu sadece anneyim gibi kendim olmayı unuttum depresyon gibi duruyor duşuncelerim burda paylaşma sebebim benim gibi hisseden varmi bir nevi yanliz olmadığını bilmenin rahatlığını aramak