Merhabalar yazmak bana iyi geliyor aslında ama uzun zamandır yazmak istemedim. Ben 22 yaşında anne oldum hep hayalimdi zaten bebekleride cok severdim iyide cocuk bakarım aslında kardesimi ben buyuttum cok neseli mutlu biriydim gezmeyi eglenmeyi suslenip dısarı cıkmayı cok severdim eşimlede aram iyi anlayışlı birisi Allaha şukurler olsun ama ne olduda ben bu kadar karamsar hic birsey yapmak istemeyen eski hayatini ozleyen biri oldum cok karmasık duşunceler duygular icindeyim cok korkuyorum eski psikolojime kavuşamayacağım diye. Şubat ayında dogum yaptım ilk zamanlar hicbirsey anlamadım sadece dikislerimin iyilesmesi ve ayaga kalkıp gunluk hayatima donmek istiyordum Allaha şukur oldu hamileligimin ilk ayları cok zor gecmisti bulantılar surekli tuvalette yada yatakta mide bulantısıyla geciyodu gunlerim sonra dogumdan korkmaya basladım cok korkuyordum nasıl dogurucam canım cok acıycak dikislerim olucak dikis atıcaklar nasıl cıkacak bu cocuk onuda atlattım cok sukur hepsi gecti fiziksel acılar cok cabuk geciyor unutuveriyorsun hamilelikte yasadıklarım ve dogumda cektigim acılar bitti gitti şimdi lohusalık ve sonrasıyla başetmeye calışıyorum cok yoruldum inanın bu psikoloji fiziksel acılardan daha beter vuruyor insanı ilk zamanlar iyiydim bebegim 1 aylık olduktan sonra lohusalık depresyonu girdi beynime heryerimi ele gecirdi sanki bebegime tahammul edemiyordum aglıyordu bagırıyordum en buyuk hayalim evlenip yuva kurup yavrumun olmasıydı nasıl bu duruma geldim bilmiyorum bebegim benim icin engel oldu resmen tek derdim sıkıntım bebegimleydi hep eski hayatımı ozlemeye basladım eskisi gibi deli dolu neseli beni cok ozluyorum biliyorum psikolojim mi yoksa lohusalık cinlerimi beynimle resmen dalga gecip oynuyor napıcagımı sasırdım simdi bebegim 3 aylık ben dahada duzeldim en azından yavruma bagırmıyorum sevgimi gosterebiliyorum konusuyoruz sarkilar soyluyoruz ama annelik birden cok agır geldi bana o rahatlıgım gitti ozgurlugum biranda kısıtlandı ama bebek olmadan once hic boyle dusuncelerim yoktu bebegim olsun onu pamuklara sarıp buyuturum derdim hep hamileyken biran once dogsun evimize nese gelsin ses olsun derdim olduda nese oldu cok guzel oldu ama neden boyle hissedemiyorum neden eski psikolojimden eser yok ben eski psikolojimi istiyorum bu bir gecici surec mi herkes oyle soyluyor ama sanki gecmiycek gibi geliyor eski psikolojime kavusamayacakmisim gibi yalnız kalmak istemiyorum hic annem 2 ev yanımda oturuyor arada ben gidiyorum arada annem geliyor bazen bebegimi anneme birakip disari cikiyorum bazende bebegimide alıp beraber cikiyoruz ama neden hicbirsey tatmin etmiyor beni bir turlu toparlayamıyorum evimi cok seviyorum ama evimin icindeki eski hallerimi mutlu hallerimi istiyorum geri donmek istiyorum eski bene bu bir gecici surec degil mi LUTFEN BU DURUMU YASAYAN VARSA TESELLI ETSIN BENI COK KORKUYORUM HEP BOYLE BU DUŞUNCELER DUYGULAR ICINDE KALICAM DIYE GECİCEK DİMİİ