61 gunluk, 34. Haftasında erken doğum yapmış premature annesiyim. Malesef kızım beni ememedi, emzirme danışmanı ona ilave olarak haftalarca kaşıkla besleme memeye alışması icin cabaladım ama tutamadı tutsa bile ememedi cene geriliği sebebi ile durumu kabullendim sağıp verdim. Ama bu surede cok yıprandım sağım yapmak değil her kafadan ayrı bir ses cıkması yargılanmak yordu, sağlık ocağında ki ebemiz bile emmeyen bebek yoktur sen daha fazla cabala dedi. Herkesin yorum yapma hakkı doğuyor adeta. Eşim bile eskiden daha fazla kafaya takardın şimdi sanki ben yaptım bitti der gibisin annelik bitmez diyor bu durumda onlar sebebi ile kendimi sucluyor ve yetersiz hissediyorum icim o kadar sıkılıyor ki... Zaten zor bir bebek sut alerjisi sebebi ile iştahsız gunler geciriyoruz bu baskı ile kendimi caresiz hissediyorum. Umarım rabbim bir yavru daha nasip ederse bunları yaşamam.. Siz bu tur zamanlar da kendinizi nasıl telkin ediyorsunuz?