Gozumun nuru 11 aylık oğlum beni tanımıyor bile.. her şey 36. haftada yuksek tansiyon nedeniyle oğlumun sezaryenla doğmasıyla başladı, 2 kg doğdu, minicikti, bezi bile yoktu doğduğunda, yani cok hazırlıksızdık, stress ile birlikte emzirmeye calışıyordum, goğus ucum yokmuş, her malzemeyi aldık, sut sağma makineleri, hastane tipi makine derken sadece 15 gun gunde 1 kez sağarak sutumu verebildim, kalanı mama.. inanılmaz derecede ağır bir depresyona girdim, lohusa sendromu değil,depresyonmuş, uyandığım an ben niye olmedim daha diyordum, anne olmaya hazır olmamışım bile deyip kacar gibiydim, neyse uzatmayayım, psikiyatrik tedaviye başlandı ve yuksek mg ile tedavi başladı, zamanla iyi olmaya başladım, eşimin annesi bizimle beraberdi bebeğimize bakmak icin, cunku ikimiz de calışıyorduk, eşim bana gore daha fazla ilgileniyordu, oğlum kucağında uyusun ben sabaha kadar tutarım boyle derdi, uyanıkken kayınvalidem herp kucakta evin icinde gezdirirdi gazı var diye, şimdi ise oğlum babasız durmuyor, onu gorunce cıldırıyor, cunku hep kucağında hop zıp, ben sabaha kadar uyanık gibiyim, eşimin alıştırmasından dolayı evladımız aramızda yatıyor, bizimle yatsın diye yatağımızı değiştirip 2*2 yatak aldık, gece beslenmesi icin ve kontrol etmek icin ben hep uyanık gibiyim, sabah 7 de kayınvalidem alıyor oğlumu ve ben biraz uyuyorum, o sırada o yine hep dışarı bahceye cıkarıyor kuş kedi kopek gosterip gezdirip getiriyor, evde yemek temizlik de benim uzerimde, kayınvalidem yapacak olsa ben bir posta da onun arkasından topluyorum, hic dikkat etmez, doker sacar, oyunu onlar oynuyor hizmeti ben yapıyorum, sozum de dinlenmiyor, oğretmenim ve istediğim gibi yetiştiremiyorum evladımı, şimdi ise iyice alıştı kucağa ve gezmeye, ben kucaklayamaz oldum artık cunku ağlıyor baba diye ya da baba işteyse kayınvalidemi istiyor, bana gelmiyor, uğraşıyorum her turlu, benim doğuştan kalca cıkıklığım olduğu icin cok kucakta tutamadım, zamanla da sanki beni istemez oldu, tanımıyor ki oğlum beni, ya baba ya da kayınvalidem, ne yapacağımı bilmiyorum, oğlumun rahatı iyi ama anne bebek bağlanması oluşamadı.. cok uzgunum cok, bana bir kez sarılsa, benim kucağımdan başkasına gitmek istemese keşke bu duyguları ben de yaşasam, kucağımdan inmediği icin iş yapamasam keşke.. ben ne yapayım yaa nereden nasıl ne yapcam bilmiyorum, bana ihtiyac yok gorduğum kadarıyla, keşke olsem.. beni şimdi bilmeyen evladım zamanla hic bilmez..