Kızım bir ay sonra uc yaşında ve biz parktan yada başka bir yerden mutlaka ağlayarak donuyoruz. Gorduğu herşeyi istiyor. Kendi 3 tekerlekli bisikleti var mesela , başka bir cocuğun ki başka renk ,bu bu diye istiyor, ağlıyor,kendi bisikletini bırakıp gidip o cocuğu rahatsız ediyor. 6-7 aydır boyle, konuşuyor anlatıyorum ama hiic bana mısın demiyor. Bizim değil, alamayız, şu an o biniyor falan hic umrunda değil zaten. Bazen teklif ediyorum değişelim mi diye ama o cocukta haklı olarak bırakmak istemiyor kendisininkini. Ağlıyor, sonra kusuyor. Doktorumuz bile soyledi bir kere onun ofisinde kusunca ,bilerek ve isteyerek kusuyor. Anneanne ve dedeyi bu şekilde manipule edebileceğini oğrendi. Ben ne kadar direnip yapmasam da yine de kusuyor.

Sitenin parkına abur cuburla iniyorum, aynısı dahi olsa başka cocuğun elindekini istiyor. Başka cocukların oyuncağına yapışıyor, kavga ediyor ben 2 adım oteden yetişene kadar. Gercekten bezdim. Parka goturmekten nefret ediyorum artık. Resmen zaman kolluyorum kimse yokken gidelim diye. Hep başkalarının oyuncaklarının eşyalarının peşinde. Evde de kendi defterlerini boyamak istemiyor benim not defterlerime yapışıyor. Kendi kolyesi bileziği var , ozellikle aynı bilezikten yaptım ikimize de denemek icin benimkini istiyor. Kıyafetlerini beraber alıyoruz ama o kendi elbisesini atıp benimkini giymeye calışıyor.

Gercekten cok yorucu ve cok sinir bozucu bir durum benim icin. Ben rahatsız edilmekten hoşlanmam, bu yuzden insanları rahatsız etmekten de nefret ederim. Gidip yapışınca benim kız haliyle rahatsız oluyor insanlar. Sonrası savaş dovuş kıyamet ağlama zırlama kusma. Yarın pazartesi, hafta sonu cıkarmadıo , gercekten şimdiden gerginim yarın parka gideceğimiz icin Benzer şeyler yaşayan var mı? Ne yapabilirim bu durumu aşmak icin.