Gozleri lÂl tragedyası. Eski bir yaz sinemasının kırık dokuk sandayeleri altında, arta kalan cekirdek kabukları gibi, gecede olsa o ılık ruzgarlardan soğuttuğun mermiler kadar, yureğinde birkac şarjor, yol uzadıkca, nefretliğin buz kesmişti.

Gozleri lÂl tragedyası. Asırların yuku gozlerindeki cukura hapsedilmiş, goremedikleri kadar bensiz, bedevi bir dilde sessiz ve suclu hissediyordun kendini, korkmadan yureğindeki yelkenleri kaldırıp, kendi oykunu yaşamaya cekip silmiştin herkesi. Kim hak ediyordu ki boylesine karmaşık ruzgÂrları ? Veya acıların icinde yinede gulumseyebilme umudu taşıyordu sen ve ben gibi. Gozlerime bir kez bile bakmadan, kararsızlıklarla, gurur ve cesaret ikilemleri arasında, soylemediklerini hissetmeye calışıyordum bekleme salonunda.

Sen de en az benim kadar kuru yapraklar taşıyordun teninin gevrek ikliminde.

Ben seni 19 yıl oncelerinden tanırım. Ama bu gozler bu kadar farklı bakmazdı, icinde bir kent ve bir o kadar uzakta bir ulke. Şimdi yalnızlığımın başkentinde bir odada manastre'ye kapanmış bir aziz aşkıyla acıların mabedindeyim. Matem değil mabet. Yarem değil sancımsın. Yine kendi yanlarımda ağrılar, kesin tavırlarla dans ettim oylesine. Yoruldum duruldum ve yeniden dans etmeye başladım son gunlerde. İnsanlığımın yettiğince sevdim seni. Saat 3:30. Birazdan zihnimi sıyırıp susacağım olduğum yerde. Zamanın gecmesini istesem de gercekliklerin kamcıları cozulmuyor icimde.

"Bir dağ bulup altına gizlenemedim ve bir bedenin arkasında sisleyemedim gunaşırı yalnızlıklarımı. Gizlerim hissetti urkekliğini. Sonsuza değin susacakmış gibiydi gece."

Gozleri lÂl tragedyası. Sosyalist sınırsızlığı utopyalara iliklenmeyen tek nefestin.
Şimdi soruyorum, bu nefesini muhreyleyen, gozlerine olu susu vermiş kırık sozler kimin ?
Ve hangi yurek seni bu şehirden surgun eyledi ? Kim ve nasıl ?
Soru tumleciklerinde bir giyotindi suskunluğun ve başımı yastığa teslim edişim kadar cesaretli idi olume giden ruhumun yuzu kirli ağıtları. Kapital surgunlerde yarı şeffaf bir oyku yaratmak, sarı ve mavi tonlarında bir resim cizip uzerine adını bastıra bastıra yazmak, nefret ile aşk arasında sevgilerimi kollamaya calışırken olmadığınca sessizim.

Kendimi izlemek hic bu kadar tehlikeli olmamıştı.

02.10.2006
Raziel Nisroc
__________________