Kızım sezeryan doğumdan sonra bir hafta yoğun bakım odasında kaldı. İlk doğumum,iki kere gorme şansım oldu. Sut gelene kadar iki gun pompayla uğraştım her gun sut goturduk o bir hafta gecmek bilmedi. Ne zaman cıkacağını bilmedigimizden, o iki goruş gununu asla unutamıyorum kuvezin onunden.
Şimdi 2 aylık olduk, herşey yolunda. Ama ben iyi değilim galiba, asla onu bırakmak istemiyorum. Yani alt kattaki markete in diyor annem hava al dolaş gel ben bakarim, yada eşim varken bırak yarim saat in cık dışarı. Yapamıyorum.
O goruntu gozumun onunden gitmiyor, asla unutamıyorum. Keyfi birşey icin market gezmesi hava alma icin onu bırakmak asla mantıklı gelmiyor. Biliyorum suanki durumum normal değil ama aşamiyorum. O kadar zor gunlerdi ki, oyle caresiz bıraktım cıktım o kuvezden onu ki, kendime kızıyorum kaderime kızıyorum kızım orda bir hafta tek başına kaldı ona kahroluyorum.
Ailemde boyle bir sureci yaşamış kimse yok, cok şukur sizler nasıl astiniz bu durumu. İcimde gecmeyen gonul yaram resmen, burnumun direği sızlıyor duşundukce...