Merhabalar sevgili arkadaşlar. Nasıl anlatsam , nereden başlasam bilemedim. Oğlumu dunyaya getirdiğim gunden beri tek başıma bakıyorum, zaman zaman annemin ilgilendiği yardım ettiği donemler de oldu ancak zararı faydasından cok olduğu icin hicbir zaman iyi gelmedi. Yavrum 32 aylık oldu. Ben serbest calışan bir avukatım ve 32 aydır doğru durust iş almıyorum . Cok yorgunum, hem ruhen hem bedenen. Benim gibi zorlanan, yorulan, bazı noktalarda tukendiğini hisseden analar var mıdır icimizde? Cocuğu anaokula başlatmak konusunda kararsızım cunku her kafadan ayrı bir ses cıkıyor. Annem hicbir şeye doğru durust faydası olmadığı halde cocuğumla ilgili kritik konularda hep ahkam kesiyor. Oz annemle ilgili bu şekilde konuştuğuma inanamıyorum ancak evlat sahibi olduktan sonra annemle ilişkim ciddi manada hasar aldı. Hicbir zor anımda ASLA yanımda goremedim. Eşim cok ciddi bir rahatsızlık atlattı yavrum 7 aylıkken, hayatımın en uzgun en zor gunlerinde annem yoktu. Ne manen ne madden. Hepsi cok gucume gidiyor. Ve bugun cocuğumla ilgili aldığım kararlara, anneliğime bile laf etme haddini kendinde gorebiliyor. Anaokulu araştırıyorum, cok erken diyor mesela. Bence değil ve son derece eğitimli kendimi yetiştirmiş bir kadın olan ben onun bu mudahalelerinden her zaman etkileniyorum. Nitekim cok yorgunum dostlar, yavrusuna kendisi bakanlar, sizler ne yapıyorsunuz? Cocuklarınızı okula veriyor musunuz bu aylarda?