Evlendiğim de ilk bir yıl korunmuştum.biraktiktan 5 ay sonra hamile kalmıştım nasıl şukurler etmiştim.eşimle cok sevinmiştik ancak kısa surdu ve bebeğimiz duştu.cocuğumuz oluyor nasılsa,yine olur hayalleriyle bir sure kendimizi teselli ettik ancak denedik olmadı bir yıl da oyle gecti en sonunda bulunduğum yerde klomen + catlatma iğneli iki kere tedavi gordum yine olmadı ardından rahim filmi cekilsin dediler cektirdim sol tup kapalı dediler, yok değil dediler ,derken soluğu eğitim araştırma hastanesinde almıştım.
Borclarimiz vardı ozele gidecek durumumuz da yoktu.kimisi sen de kist var diyordu.kimisi sende sorun yok eşinin değerleri iyi değil diyordu.kimisi de sebepsiz sizinki diyordu boyle boyle gitmediğimiz doktor kalmamıştı.duzenli adet gorurum.esimin değerleri de normal sana en iyisi aşılama yapalım dediler yaptık iki kere hapla yumurta buyuterek aşılama yaptık sonuc yine negatifti.Doktor beni yanına cağırıp ozel bir merkezin adini veririp git burada tup bebek yaptır dedi fakat benim ozellere hic durumum yoktu bunu kendisine izah edip devlet kanalıyla tup bebek yaptırmak istediğim de bana verilen cevap aşılamalarımın iğneli olması gerektiğini bana ise iki kere hapla tedavi denendiğini soyledi peki neden iğneyle yumurta buyutmediniz en azından hakkım olurdu birseylere dedigimde cevap yok.
Tabiri caizse doktor binbir Naz ’la iki kere de iğneyle yumurta buyuterek aşılama yaptı toplamda 4 kere aşılama olmuştum amma hersey o kadar ters ve dikkatsizlerdi ki aşılama gunu eşimin spermlerini ebe hemşireye yan binadan verip eliyle kalem taşır gibi hic bir sterilizasyon olmada alıp gelmişti ve yine tedavim esnasında yapılan ignemin birini ebe eksik soylediği icin eksik doz almıştım Cok uzuldum amma başka secenegim de yoktu.sonuc itibariyle yapılan son iki aşılamam da tutmamıştı.negatifi aldıktan sonra hastanenin bahcesinden ayrilamamistim saatlerce ağladım gidecek başka yerim yoktu.Bulundugum şehirde sorunumuzu cozecek doktor da kalmamıştı ve tup bebek yolları gozukmuştu başka şehre gidilip-gelinecekti nasıl yapacaktik nasıl ustesinden gelecektik....
Ote yandan ust uste yaşanan negatif sonuclardan sonra eşimle de aramiz iyiden iyiye bozulmuştu evin icinde iki yabancı gibi olmustuk gece gunduz Allah ’a dua ediyordum etrafımdaki herkes hamileydi kimisi 2.-3. Bebeğine hamileydi...aklım almıyordu başkaları icin bu kadar kolay olan şey benim icin nasılda ulaşılması imkansız gibiydi. Eş dost icin sevinirken kendime uzuluyordum.baska bir şehirde basvurumu yapmıştım iki ay sonra sıra bana geldi direk tup bebek karari verilmişti nasıl sevinmistim o gun hemen tedaviye başlandı zorluydu surec tedavi gorduğum yer ile Evim arasi 3.5 saat.bu nedenle gunde 7 saat yol gidecektim. Tedavi sonunda transfer gunu gelip catmıştı transferi olduktan sonra otele gidip iki gece de kalmıştık.icim kıpır kıpırdi olacakti test gunu geldiğinde yine negatifi aldık o gun ilk defa esiminde benle ağladığını gordum birbirimize sarılıp oylece ağladık sadece ağladık hic konuşmadan.ailelerimize durumumuzu soylememistik bu sorunu kendi icimizde halletmek istiyorduk fakat hem madden hem de mannen zorlanıyorduk.Doktorlara sorunun nerde olduğunu sorduğumda bir cevap veremiyorlardi.sebepsiz sizinki dediler.
4 tane dondurulmus embriyom vardı umut dunyası ya 2 ay sonra yeniden Rahmi transfere hazırladılar yine ilaclar,kontroller,gidip gelmeler... derken transfer gunu gelip catmıştı heyecanliydim bu sefer olacak diyordum eşimle bir heves hastaneye gittik.beklemeye aldılar bizi bir ara sekretere ne zaman beni alacaksınız diye sorayim dedim yanına gittim deskin onunde bir kağıt vardı transfer olacaklar olmayacaklar yazıyordu sekreter bir başkasıyla konuşurken o kagida gozum ilişti
Transfer olmayacaklar arasında benim de ismim geciyordu 0 embriyo yaziyordu hic birsey sormadan eşimin yanına gittim oturdum.Oylece bir muddet bekledim hungur hungur ağlamak geliyordu icimden.Esime nasıl soyleyeceğimi duşundum kendimi topladım bizim transfer olmayacak bizi ondan bekletiyorlar dedim
Eşim sasırdı emin misin dedi uzuldu bozuldu bir suru duygu karmaşası....
Sonra bizi cağırdılar kalan 4 embriyonun cozulurken oldugunu soylediler.Odadan ayrıldım eşimle hastane bahcesinde oturduk sessizce hic konuşmadan bir sure ağladım.kendimizi topladıktan sonra tekrar yola cıktık evimize geldik. Evde artık derin bir sessizlik başlamıştı hic konuşmuyor kendi halimizde takılıyorduk. Aklımdan bazen evlat edinmeyi geciriyordum eşime soylesem ne der acaba diyordum yaşanan onca negatiften sonra umudum kalmamıştı kabullenme surecine girdim Allah ’a teslim oldum.evet cocuğumuz olmuyordu eger ki eşim benimle huzurlu bi şekilde yurutmek isterse bu evliliği yuruturdum ben onu seviyordum bırakmak istemiyordum.
Bazıları şunu diyebilir birbirini gercekten seven insanlar cocuksuz da bir hayatı paylaşabilirler elbette paylaşabilirler en cok ta ben istedim sevgimizin askımızın onune gecmesin bu durum diye ancak biz başarılı olamadık.
Eşim bana karşı uzak soguk duruyordu 5 dk dan fazla sohbete girmiyordu Kangrenli yara gibi icin icin kendini yiyordu ne duşunuyor ne yapmak niyetinde hic bilmiyordum.Ne kadar sıcak davransam da olmuyordu kalbi yumuşamıyordu buz tutmuştu sanki.
En sonunda Allah ’a yine yalvardım dualar ettim allahım bir kere daha deneyeceğim hayırlısıysa bana nasip et değilse de beni esimi bir duzene sok dedim.Aile huzuru sıcaklığı kalmamıştı aramızda.
Tekrar sil baştan tedaviye başladık her zaman ki gibi iğneler ilaclar derken transfer gunu ellerinde 3 tane embriyo kaldığını ikisini transfer edeceklerini soylediler.Ben sasırdım cunku bu ikinci tup bebek denememdi hesabima gore 3. Olsaydi cift koyuluyordu.Meger donmus embriyo tedavisi yapıldı fakat transfer sureci olamasada o tedaviyi de negatif olarak gorup suan ki denediğim tedavi onlar icin 3. Sayılıyormuş sen suan 3. Tup bebek denemesindesin ve bu sefer sana cift koyacağız dediler 3 embriyodan ikisini koydular kalan 1 tanesini 5. Gune taşıyacağız dediler transferin ertesi gunu tekrar aradılar kalan 1 embriyoda oldu 5. Gune gidemedi dediler.
O an umutlarım yikildi sanki icimdeki iki bebeğim bana tutunur muydu acaba diye binbir soruyla otel de iki gece gecirdim sonra evimize donduk.15 gun dinlendim test gunu gelip catmıştı sabah kan vermek icin kalktım eşimin elinde idrar testi hadi yap deyip duruyordu eşime simdi kan vercem ne gerek var dedimse de ikna edemedim testi yaptım koydum kenara elimi yuzumu yıkıyorum hic bakmadim kendimi alıştırmıştım olumsuza hic belirti de hissetmiyordum.esim geldi bakti ben yuzumde kopukle mucadele verirken eşim bir cığlık tutmus diye nasıl seviniyor yuzumdeki kopukten gozlerimi acmaya calışıyorum bir yandan yuzum gozum yanıyor bir baktim ki kipkirmizi iki cizgi sok gecirdim hemen toparlanıp kan vermeye gittim.(yine de emin olmalıydım)
Betahcg pozitif cıkmıştı hemen eşimi aradım pozitif dedim nasıl mutlu olduk bu sefer mutluluktan ağlıyorduk ben ağladım o agladi sonra kapattık.
Hamilelik seruvenim boylelikle başlamıştı ilk kontrollerde tek kese ve bebek vardı cok şukur dedik ayda bir kontrole gidiyordum yine bir gun kontrolde,doktor monitore bakıp,ikiz olduğunu soyledim mi deyince biz bir sok daha yaşadık ne yanı icimde iki tane mi var simdi dedim doktor evet ikiz bunlar dedi eşim nasıl mutlu taklalar atarak cıktı resmen hastaneden.
Eve geldik sevindik ancak ikiz gebelik haliyle riskli gebelikti moral cok onemliydi.esim kimseye soylemeyelim doğana kadar dedi peki tamam da doğunca insanlara ne diyecektik boyle boyle 34.haftaya kadar ulasmistik her gun bulantı kusma zor bir gebelikti ama sabırla evde yattim bir gun sancım oldu Hastaneye gittik meğer Doğum başlamış 6cm acıklık olmuş hemen sezeryana aldılar 34 haftalik oldukları icin başka bir hastaneye kuvoze aldılar.ikiz kızlarım olmustu benden mutlusu yoktu ancak hastaneye gelen herkes uzuntu icindeydi bebekler kuvozde diye.deli misiniz siz bugun benim bayramim rabbim cocuklarimi bana bağışladı onlar iyi olsun beklerim yine ben dedim.
Cocuklari hic gorememistim ancak mutluydum yeter ki onlar iyi olsunlardi
15 gun kuvoz maceramızdan sonra evimize cıktık iki bebekle acıkan,altına yapan, gaz sancısı,savaş alanı gibi banyo gunleri...derken eşimle tabiri caizse papucumuzu ters giymiştik kim nerde yatiyor belli değildi evin icinde birbirimizi goremez olmustuk ama hic şikayetci değildik cunku istediğimiz bir bebekti rabbim bize iki tane yollamıştı ne kadar şukur etsek azdı.
Suan kızlarım 7 aylık oldular maşallah yaramazlık ve huysuzlukta sınır tanımlıyorlar.
Rabbim isteyen herkese sağlıklı sıhhatli evlatlar nasip etsin.umudunuzu kaybetmeyin neyin hayır neyin şer olacagini bilemeyiz ben tutmayan tedavilerim icin cok uzulmuştum meğer rabbim en guzeli icin bizi bekletmiş.Ben 9. Tedavide pozitifi gordum.
Sabır -sukut -bol dua...
Hersey gonlunuzce olsun...