İlk gun : Hastanedeyim hazırlanmam gerekiyor. Ağlamak istiyordum. Ben kupelerimi, burnumda ki hızmamı ne zaman cıkarmışım ki bu gun cıkarayım ?? İşin yoksa 9 kupeyi cıkar. Burunu en sona saklıyorum. Cıkmak da istemiyor belli
) neyse ben oyle bekliyorum, sıkıntıdan patlıyorum. Bir an once doktor gelse de ameliyata girsem diyorum. Tabii bu benim ilk ameliyatım. Hep derler bana sen hic strese girmiyormusun diye. Gercektende girmiyorum. Oysa ki kucuklukten beri doktor fobim var benim. Mumkun olduğu surece az giderim. Evde direnirim, bayılırım duşerim, butun gun kusarım yine de gitmem. Hastanenin kokusu bile beni kotu ediyor. Olum haricinde her şeyin cozumu var diye geldim ben İstanbul ’a. Refakatcısız. Yalnız ameliyata girip cıkan ben. Psikolojik olarak bu forumda hep anesteziden sonra kustum, yataktan kalkamıyorum, cok ağrım var yazıları okuya okuya kendimi hazırlamıştım. Kusar mıyım diye de iki defa sordum. odaya gelen her hemşire anesteziyle vs vs kişilerle sohbete dalıyorum. Zannedersiniz kahveye geldim okeye atacağım ) Bu arada doktor geldi, cok neşeliydi, sarıldı bana optu, o derece ) son konuşmaları yaptık, anlaştık ve yine bekledim. Neyse beni indiriyorlar, tabii cenem hic durmaz konuşuyordum oyle, sonra bir iğne yaptılar hemen dalmışım. Şoyle ki kadın adımı soy adımı sordu, soylediğimi hatırlıyorum sonrasında tık yok. Oysa ki ameliyathaneyi gormeyi cok istemiştim. Bi ara uyandım. Nerede olduğumu hic bilmiyorum. Alt kattı sanırım. Doktorumu goruyordum, giyinmiş. Uzerimde yeşil bir battaniye,titriyorum. O titreme gecmiyor. Dişlerim birbirlerine vuruyor. Sonrası yine yok. Ben yine firarlarda
) ve kendimi odada buluyorum. Saat 13;15 de odaya cıkarıldım. Nasıl uşuyorum, başım nasıl donuyor anlatamam. Uzerimde resmen fil yatıyor. Goğuslerime bakıyorum, cok kucuk. Allah ’ım diyorum, ben şimdi ameliyat mı oldum ?? Uykum bir turlu gelmiyor. Bende seviniyordum anesteziden sonra butun gun uyurum diye. Alakası yoktu. Hayaller ve gercekler. Kendimi cekilmeyecek ağrılara hazırlamıştım. Doktorun ve asistansın iki gece kalmana gerek yok dedikleri kadar gercekten varmış. İşin garibi kendim kalkabilmem. Hani kollarımı hissetmeyecektim ? Hani sırtım bloke olacaktı ? Ben gercekten bir şey anlamıyorum. Bana verilen haplar mı hissetmemi engelliyor acaba ? Kolumu bastırarak kalkıyorum. Sadece goğusum biraz acıyor. E olsun o kadar. Yemeğimi derseniz kendim yiyebiliyorum. Aklımda deli sorular : ben kas altından mı ameliyat oldum ? Siz benim yemek yediğime dediğimi bile bakmayın. Yemedim ki. Kucuklukten beri ben hastaneye yemeğine varmam. Aramızda hep bir mesafe olmuştu. Sorardım kendime bu hastalar bu yemekleri nasıl yiyor diye. Guzel gozukuyor ama alakası yok.. hastane ise tam carşıda. Korna sesini duya duya bıktım.
Saat 18 den beri CATLIYORUM ! Bu nasıl bir sıkıntı ? Bir de itinayla iki gece kalmayı istedim. Yok artık. O kadar dediler gerek yok, geri donmek isteyeceksin diye. Tıpa tık dedikleri oldu. İnanılmaz bir şekilde sıkılıyorum. Ağrım sızım da yok. Yataktan kendim kalkıyorum, lavaboya gidiyorum ki benim o yonden bilinmeyen bir hastalığım var, gunde en az 14 defa gidiyorum. Kollarımı kaldırabiliyorum, tabii dozunu cıkartmadan. Cıkıp da avize sokemem. Ama ayaklı lambay ı taşıyıp yerini değiştirdim. Yastıkları ustten cekip duzeltiyorum. Yorganı biraz zor taşıdım. Giyinmekte zorluk cektiğim doğrudur. Zorlanınca icimdeki protezi hissediyorum. Ayakta fazla durduğumda veya cok dik durduğumda da başım donuyor. Duşundum acaba ucuza gelsin diye icine taş mı doldurmuş
) derinden nefes aldığımda sertliği hissediyorum. gercekten protez kas altına mı takıldı diye kendimi yiyorum. O derece. Kime sorsam bilmiyorum diyor.. ha bu arada, saat 21 olmuş hala uykum yok. Gozumun ici biraz yanıyor ama yatamıyorum. Yarım taburcu olmayı o kadar cok istiyorum ki, hadi hayırlısı )