Alnımdaki yara izi bana Ermenilerden haberdar olduğum gunu hatırlatır. Oğlunun yanlışlıkla attığı taş alnımı yardığında, eşi "Bunlar bizi yine kesecek", diye feveran ederken akıl sağlığını kaybetmiş komşumuz Dikran Amca'nın elini ısırıp dizini dovmelerini unutamam. Annemin muhabbet beslediği komşularımızı teskin etmesi zaman almadı ancak pek cok hatıram sisler ardında kalmışken otuz yıl sonra o sahne hÂl gozlerimin onunde. "Yuzume Bak"a başlarken Dikran Amca'yla eşi vardı aklımda. Bu roman, Dikran Amca'yla eşine. Yaşıyorlarsa kendileri veya mahdumları, onlar da aramızda değillerse Ermenilerimiz bu romanı gonul borcumu odeme cabası saysın isterim.

Gizli İçerik:

Gizli içeriği görmek için mesaj yazmalısınız.