İlhami Algor, sokağın sesiyle mahallenin ablaları Muzeyen ve Nezahat?in kırık hikÂyelerini anlatıyor! İronik dilinin gucuyle bir donemin kultleşen iki romanı Fakat Muzeyyen Bu Derin Bir Tutku ve Albayım Beni Nezahat ile Evlendir tek bir kitap olarak okurla yeniden buluşuyor.

Veletlerden bazıları, hal ve tavırları ile cocuğa mesaj gonderiyor, ?Senin resmin değişik evlat? diyorlardı.

?Seni kimse bakkala cakkala gondermez, herhangi bir şey icin seslenmezler sana. Kibarlıkları tutar, ?Bakar mısın yavrum?? derler sana, ?Sen kimin misafirisin??

Veletler, domuz gibi biliyorlardı ki, misafirin semtinde taksi telefonla cağrılır, bakkal işlerini kapıcı gorurdu.

Yine de, coğrafyası farklı cocuğa, mahalli urunler olarak, kendi kendilerine iken yapmadıkları fakat misafir gozun varlığından haberdar oldukları icin nedense kendileri de olamadıkları bir aralıkta, abartılı hareketler sergiliyorlar, korkusuz cengÂver, bıckın, fırlama rollerinden ceşitlemeler sunuyorlardı.

Misafir cocuğun duruşunda, bulunduğu cevreyi kucumseyen, potansiyel sopalık bir eda yoktu. ?Ben sizin icin bir tehdit değilim? duruşuyla duruyordu. ?Sizden farklıyım, ama yabancı değilim. Sırlarınızı satmam, size kelek atmam, fakat bana ait olanı ve benim ait olduğumu unutmam.?




icin

icin