Zenîme?ydi adı. Zaman zaman kederli, derin yeislere kapılmış bulurdum onu, zaman zaman neşeyle taşmış kırıp gecirirdi gulmekten insanı. Guzelliği silinmemişti busbutun. Lokma gozlu, uzun boylu, incecik, duzgun vucutluydu; kadınsı cizgileri yerindeydi hÂlÂ. Tuhaf kostumlerle dolaşırdı evin icinde.
Hayatının herkese kapadığı bir noktası bir gizi, gercek bir acısı olmalıydı bence, ama yine de dolu dolu yaşamış, dunyanın her bir yerinde sevgilileri olmuş; gozu arkada kalmamış, guclu bir kadına benziyordu. Zenîme Hanım?ın oturma odası ya da salonu sanki orta yerde ulu bir cınar varmış da onun tum yaprakları sonbaharın gelişiyle kuruyup dokulmuş gibi yerlere serilmiş yazılı yapraklarla doluydu. KÂğıtlar da kim bilir ne uzun sure orada oylece kalmışsa onlar da sararmış solmuştular.
Bir gun ?Al gotur onları artık gozum gormesin!? dedi, ikramda bulunurcasına bana! Zenîme Hanım, ad falan koymamıştı kitabına. Cuce adını ben koydum. Zenîme?ydi adı?
Sayfa Sayısı : 87
Baskı Yılı : 2012