Bir İdam Mahkumunun Son Gunu, dunya edebiyatının olumsuzlerinden Victor Hugo'nun (1802-1885) yirmi altı yaşında yazdığı bir genclik yapıtıdır. Victor Hugo'nun icerik olarak bu romandaki amacı cok yalın, cok acık: İdam cezasının hem trajik, hem de sacma yanını gostermek. Onun buyukluğunde, onun dehasında bir yazar icin boyle bir savı insan? ve etik boyutlarıyla sergileyerek kanıtlamak hic de guc değil. Ama bu romanın buyuk onemi başka ozelliklerinden kaynaklanıyor. Bu yapıt, birinci tekil kişi ben ile yazılan romanın ilk orneği. Daha once boyle bir yontem bilinmiyor. Demek ki bu ozelliğiyle bir yol acıcı, bir oncu bu roman. Roman kahramanının da dediği gibi, bir tur zihinsel otopsi olan bu romanda, modern edebiyatın ilk ic monoloğu ile karşılaşıyoruz. Bir İdam Mahk-munun Son Gunu, bir yazınsal yenilik olan Samuel Beckett ve Georges Bataille'ı haber veriyor. Bu da romanın bir başka onemli ozelliği. Bataille ve Beckett'i tanıdıktan sonra bu romanı daha iyi kavrıyoruz. İdam mahk- munun kendisine ironik bir gozle bir başkası olarak bakışı ise, Victor Hugo'nun Arthur Rimbaud'dan kırk yıl once `Ben Bir Başkasıdır' duşuncesini yaşamış olduğunu gosteriyor.