"Beş yaş insanın en olgun cağıdır; sonra curume başlar.

Ben Alper Kamu, birkac ay once beş yaşına bastım. Doğum gunum yaklaşırken vaktimin buyuk kısmını pencerenin onunde, dışardaki insanları izleyerek geciriyordum. Hızlanarak, yavaşlayarak, turlu sesler cıkararak ve bir yerlere bakarak yaşayıp gidiyorlardı. Bir gun onlardan biri haline geleceğimi duşunmek beni hasta ediyordu. Ne yazık ki bundan kacış yoktu. Zaman acımasızdı ve ben hızla yaşlanıyordum.

Hayatımdaki tek iyi şey artık anaokuluna gitmek zorunda olmayışımdı. Zarardan kÂr. Uzun sure annem ile babama anaokulunun bana gore bir yer olmadığını anlatmaya calışmıştım aslında. Butun rasyonel dayanaklarıyla. Hicbir işe yaramamıştı maalesef. İlla ki uykumda kan ter icinde tepinmek, servis minibusu kapıya geldiğinde kucuk caplı bir sinir krizi gecirmek gibi yontemlere başvurmam gerekecekti derdimi anlamaları icin. Kepazelik. İnsanı kendinden utandırıyorlardı."

Alper Canıguz, Tatlı Ruyalar'dan bilinen surukleyici diliyle, 5 yaşında bir cocuğun icine duştuğu bir hikayeyi anlatıyor. Yaşının avantajıyla her yere girip cıkan, hem filozof hem fırlama bir oğlan... Hikayeyi ve "karakteri" cevreleyen semt hayatı ve mahalle atmosferi de, bizzat karakter kazanıyor, anlatıda...

Polisiye, fantastik ve mizahi edebiyatın tadlarını ustaca kaynaştıran, olağanustu ozgun, cok iddialı bir kitap.
(Arka Kapak)

Link kontrol edildi, onaylandı.