Bir devrimi zafere ulaştıranların başına gelebilecek en beklenmedik, en korkunc şeydir devrim sonrasında muhalefete duşmek. Karanlık once insanın ruhunda belirir.

1921 yılında, Sovyetler icinde diğer partilerin, Rusya Komunist Partisi bunyesinde de hiziplerin yasaklanması tek başına karanlığa doğru atılmış bir adım değildi ama yine de bir ışık sondurulmuş oldu. İc savaşın bakiyesi yıkım, sanayi olanaksızlıklar, tarımın ulkeyi beslemekten aciz durumu, urun kıtlığı, konut sorunu, emperyalist kuşatma, kıvılcımı olduklarını duşundukleri dunya devriminin "gecikmesi," tum bunlar muhalefeti bastırmanın ve yasaklamanın gerekcesi olurken diğer yandan da asıl duşman kapitalizme kapıyı aralayan Yeni Ekonomi Politikası'na (NEP) gecişin de koşullarıydılar.

İşci-Koylu kimliği imgelerle beraber yuceltilirken, sahne gerisinde proletarya ve kucuk toprak sahibi koylu coktan "sosyalist" ilkel birikimin şanlı kurbanlarına donuşmuşlerdi.

Batı Avrupa'da 17. yuzyılda yaşanan ilkel birikim evresi 20. yuzyılın başında Rusya'da tekerrur ediyordu; ancak bir farkla: Sancak, proleter devrimin kızıl rengiydi.
Karanlığın habercisi bulutlara dikkat cekilmesi icin beklenilmedi: 1923'ten itibaren yaşlı bir Bolşevik'in son nefesinde ve diğerlerinin de bağrından yukseldi sesler.
Devrimin uzerinden sadece on yıl gecmişti ki devrimcilerin muhalefeti de son nefesini verdi. Bir on yıl sonra bizzat devrimciler olum mangasının karşısına cıkarılıyordu.

Bolşeviklerin mimarı oldukları devrimin ellerinin arasından kayıp gitmesine karşı direnişlerinin oykusunu değil bizzat bu mucadelenin belgelerini; konuşmaları, yazıları, mektupları bulacaksınız bu kitapta.

Aynı zamanda, yukselen burokrasinin "devrimci" bir mevkiden seslenen sesini. Karanlık, bir guneş tutulması gibi gun ortasında gelmemişti.




Yayınevi: H2O
Baskı Yılı: 2011

Aranabilir PDF

Mediafire