Sibernetik konusunu merak edenlere gelsin.
109 sayfadır.
Giriş bolumunden:
Abdulbaki Golpınarlı?nın belirttiği gibi Nasrettin Hoca halktır. Bu memleketin insanları, zeki, cilekeş, cefakÂr, yalanı yuzune gozune bulaştıran, durust guler yuzlu, umut dolu insanları.
Eğer bilim halka doğru yonelmek istiyorsa, halkın dilini kullanmalıdır. Halk tarafından benimsenmek istiyorsa, onun kavramlarına, onun anlayışına, onun sevgisine hitap edebilmelidir.
Bu duşuncelerde bazı acıklar olduğunu biliyorum. Bilimin bir uluslararası kendine has dili bulunması gerektiği bir gercek. Bilimin bu ihtisaslaşma devrinde ceşitli ihtisas dallarında calışan bilim adamlarının, bir tek kelime anlamadan, birbirlerinin yuzlerine baktığı diğer bir gercek. Sibernetik?in bu acığı kapatmak icin ortaya cıktığı muşterek bir dil yaratmak istediği de ayrı bir gercek.
İki celişik durum ve Nasrettin Hoca:
Bir yandan halka hitap etmek, bir yandan bilim dilini yaymak istiyorsunuz. Celişme icinde gibi gorunen iki durum. Celişik durumları cozmek icin Nasrettin Hoca'nın olağanustu bir kabiliyeti vardı: Hem kapının yanında durmalıydı -hırsız girmesin diye annesi oyle oğutlemişti- hem de uzakta bulunan annesine dayısının bu akşam misafirliğe geleceğini bildirmeliydi. İnsan bilindiği gibi aynı zamanda iki yerde bulunamaz. Her iki şartı gercekleştirmek icin bakın Nasrettin Hoca ne yaptı. Kapıyı sokup beraber taşıyarak annesine dayısının geleceğini bildirdi. Boylece kapının yanından ayrılmamış oldu.
Sibernetik de cozulemez gibi gorunen sorulara aşağı yukarı buna benzer bir teknikle cevap veriyor, zamana başka bir acıdan bakıyor. Zamanla gelişen şartları goz onunde bulunduruyor.
Celişik durumlardan cıkmak icin iyi bir yol var: kapıları kırmak. Ama bu kapılar sanılacağı gibi ev kapıları değil, kafamızın icine yerleşmiş, yeni kavramların girmesini onleyen, bizi olduğumuz yerde gelişmeden sıkışık tutan kapılardır. Kafamızın icine yerleşmiş, hukmunu yitirmiş, zamandan uzakta kalmış, bizi yoneten kavramlardır.
109 sayfadır.
Giriş bolumunden:
Abdulbaki Golpınarlı?nın belirttiği gibi Nasrettin Hoca halktır. Bu memleketin insanları, zeki, cilekeş, cefakÂr, yalanı yuzune gozune bulaştıran, durust guler yuzlu, umut dolu insanları.
Eğer bilim halka doğru yonelmek istiyorsa, halkın dilini kullanmalıdır. Halk tarafından benimsenmek istiyorsa, onun kavramlarına, onun anlayışına, onun sevgisine hitap edebilmelidir.
Bu duşuncelerde bazı acıklar olduğunu biliyorum. Bilimin bir uluslararası kendine has dili bulunması gerektiği bir gercek. Bilimin bu ihtisaslaşma devrinde ceşitli ihtisas dallarında calışan bilim adamlarının, bir tek kelime anlamadan, birbirlerinin yuzlerine baktığı diğer bir gercek. Sibernetik?in bu acığı kapatmak icin ortaya cıktığı muşterek bir dil yaratmak istediği de ayrı bir gercek.
İki celişik durum ve Nasrettin Hoca:
Bir yandan halka hitap etmek, bir yandan bilim dilini yaymak istiyorsunuz. Celişme icinde gibi gorunen iki durum. Celişik durumları cozmek icin Nasrettin Hoca'nın olağanustu bir kabiliyeti vardı: Hem kapının yanında durmalıydı -hırsız girmesin diye annesi oyle oğutlemişti- hem de uzakta bulunan annesine dayısının bu akşam misafirliğe geleceğini bildirmeliydi. İnsan bilindiği gibi aynı zamanda iki yerde bulunamaz. Her iki şartı gercekleştirmek icin bakın Nasrettin Hoca ne yaptı. Kapıyı sokup beraber taşıyarak annesine dayısının geleceğini bildirdi. Boylece kapının yanından ayrılmamış oldu.
Sibernetik de cozulemez gibi gorunen sorulara aşağı yukarı buna benzer bir teknikle cevap veriyor, zamana başka bir acıdan bakıyor. Zamanla gelişen şartları goz onunde bulunduruyor.
Celişik durumlardan cıkmak icin iyi bir yol var: kapıları kırmak. Ama bu kapılar sanılacağı gibi ev kapıları değil, kafamızın icine yerleşmiş, yeni kavramların girmesini onleyen, bizi olduğumuz yerde gelişmeden sıkışık tutan kapılardır. Kafamızın icine yerleşmiş, hukmunu yitirmiş, zamandan uzakta kalmış, bizi yoneten kavramlardır.
