İnsan neden kendisinden kaynaklanan sorunları aşıp geleceğe guvenle bakamaz? Neden bunca ilgiye, bilimsel gelişmeye ve tarihsel deneyime karşın surekli hatalar yapıp durur? Ustelik sonradan "bu nasıl yapılabilir" diyeceği turden hatalar. Aklın yolu birse, surekli iyiden, doğrudan soz eden insan neden hep kotuluklerin kaynağı olur?Daha once yayımladığımız "Mutsuzluk Kılavuzu"nda mutsuz olmaya azmetmişlere rehberlik eden Watzlawick, burada da aynayı biz insanlara tutuyor. Bilimsel calışmalarıyla uluslararası un kazanmış bir psikolog olan Watzlawick, birikimini genel ve ortak gundemlere de taşıyabilen ender bilimcilerden. Bu kişiliğinin bir orneğini oluşturan bu kitabında, buyuk dil ve mizah ustalığıyla işlediği nice dokundurmalarla, kimsenin yabancısı olmadığı en insani davranışlarımızı sorunlarımızın baş kahramanı yapıyor. Kendinden başka guveneceği dalı olmayan insanın yine en cok kendine karşı dikkatli olması gerektiğini gosteriyor.Tehlike cevremizde "iyilik" suretinde kol geziyor. İyinin ve doğrunun temsilcileri kendi iyilerine mutlak anlamda inanarak cozumlerini diğer insanlara dayatıyorlar; onların kendi iyilerine tabi olmalarını istiyorlar. Kendi cozumlerini uygulamaya karar verdikten sonra da zaaflara, uzlaşmalara, belirsizliklere tahammul edemiyorlar. Genelin yararı uğruna tek tek insanların, azınlıkların ve "tartışılmaz gerceği" hala goremeyenlerin canını da yakmaktan cekinmiyorlar. İşte bu iyilik duşkunlerinin urettiği topyekun cozumlerin insanları ne tip cıkmazlara soktuğunu, başlarına ne tur belalar getirdiğini ve getireceğini anlatıyor. Watzlawick. Ama yanısıra bu cıkmazlara karşı hepten caresiz olmadığımızı ve gecmişte insanların bunlara teslim olmadığını da... İnsanın derin sularını tarayan bir psikoloğun acımasız, ama umutlandırıcı bir eleştirisi "İyideki Kotu".