Blanchot kuşkusuz Hegel diyalektiğince temsil edilen, sonunda her şeyin Mutlak Bilgi cercevesinde yeniden ele alınacağı uyarısını onemsemiştir. Hegel tarihin bir sona ulaşacağını iddia eder; sistemin amacı, bu amaca ulaşmadaki surecle birleşecektir. Tum Blanchot kulliyatı, Hegel felsefesinin ana ilkesi olan ve tarihin sonunda olduğu ima edilen turdeşliğin onlenemezliğinin reddi olarak gorulebilir. Bu anlamda her Blanchot eseri, bir diğerini onceliyor, ya da tamamlıyor gibidir. Yuceler Yucesi'nde 'tarihin sonu'nu tartışan Blanchot, Son İnsan'da aynı meseleyi ele almayı surdurur.
1907'de Fransa'da, Saône-et-Loire'da doğdu. Roman, anlatı ve deneme yazarı. Ancak bu turler arasındaki ayrımları ve sınırları ortadan kaldıran bir tarzda yazdı. Georges Bataille'ın kurduğu Critique dergisinde Marcel Arland, Raymond Aron, Fernand Braudel, René Char, Michel Deguy, Michel Foucault gibi yazarlarla calıştı. Daha cok edebiyat ile dil arasındaki ilişkiyi ele alan denemeleriyle tanınmıştır. Melville, Kafka, Bataille, Sade, Artaud, Proust, Musil ve Nietzsche gibi yazarlar ve Mallarmé, Char, Lautréamont, Rilke ve Holderlin gibi şairler uzerine incelemeleri vardır.
Blanchot'ya gore dil, dış dunyayı, gercekliği yansıtmanın bir aracı değildir; aksine dil, edebiyatın nesnesi olarak, gercekliği yıkar. Edebiyatın konusu da gercekliğin yokluğudur. Dolayısıyla yazma eylemi, kelimelerin iclerinde barındırdıkları olum vasıtasıyla yokluk ve hicliğe varır. Eleştiri ancak eserin ozunde var olan sessizliği dile getirebilir. Hayatını butunuyle edebiyata ve kendine ozgu o suskunluğa adamış olan Maurice Blanchot, Bataille, Barthes ve Derrida gibi dilin ozunu, yapısını ve sınırlarını tartışarak, yazma eylemini ve edebiyatın sorduğu "soru"yu sorgular.
Başlıca eserleri:
Thomas l'obscur (1941, Karanlık Thomas, Metis, 1993);
Aminadab (1942);
Faux pas (1943, Yanlış Adım);
L'arrêt de mort (1948, Olum Hukmu, Kabalcı, 1999);
Le Très-Haut (1948, Kadiri-Mutlak);
La part du feu (1949, Ateşin Payı);
Lautréamont et Sade (1949);
Au moment voulu (1951, İstenilen Anda);
Celui qui ne m'accompagnait pas (1953, Bana Eşlik Etmeyen);
L'espace littéraire (1955, Yazınsal Uzam, YKY, 1993);
Le dernier homme (1957, Son İnsan);
Le livre à venir (1959, Gelecek Kitap);
L'attente l'oubli (1962, Bekleyiş Unutuş);
L'entretien infini (1969, Sonsuz Soyleşi);
L'amitié (1971, Dostluk);
La folie du jour (1973, Gunun Deliliği, Altıkırkbeş, 1996);
Le pas au-delà (1973, Oteye Adım, Ayrıntı, 2000);
L'écriture du désastre (1980, Felaket Yazısı);
De Kafka à Kafka (1981, Kafka'dan Kafka'ya).
